Hangin at Alon
Siguro namomroblema lang talaga ako ng husto ng mga panahong iyon at dahil na rin sa sobrang kaiisip ng solusyon kaya naisipan kong magrelax na muna pansamantala para maisaayos ko ang lahat.
Halatado na marahil sa mukha at itsura ko kasi tumitingin sa akin ang mga taong nasasalubong ko.
Pumasok ako sa SM at naupo na muna sa food court. Umorder ako ng halo-halo at nakitabi sa isang matanda na may bakante pang espasyo dahil puno na sa iba mga lamesa.
Habang nag-iisip ako at nakatingin sa malayo ay kinausap ako ng matanda: "Nakapamasyal ka na ba sa tabing dagat?"
Nagtaka ako sa kanyang katanungan kaya sumagot ako: "hindi pa po."
Nais ko sanang lumipat na ng upuan para hindi na ako gambalain pa ngunit wala akong makitang bakante. Maabala pa kasi niya ako sa mga hakbang na gagawin ko para mahanap si kuya, mailigtas si Shirley at makapagsalita ng maayos sa pagtawag ng mga sindikato ng ala una ng hapon.
Ngumiti siya at muling nagsalita: "Napakalakas ng hangin dun kaya maraming alon ang humahampas sa dalampasigan."
Hindi ako sumagot o kumibo lamang para hindi na niya ako kausapin pa.
"Alam mo bang may kanser ako at may taning na ang buhay ko. Sa ikatlong araw mula ngayon mawawala na ako at iiwan ko na mga mahal ko sa buhay." Pagpapatuloy ng matanda sa pagsasalita.
Nagkaroon bigla ako ng interes na bigyan siya ng konting panahon para kausapin nang malaman kong malapit na siyang mamatay.
"Bakit po wala kayong kasama kahit isa sa mga kamag-anak ninyo o kaibigan? Nasaan po asawa ninyo at mga anak?"
"Pinababayaan na nila ako. Iniiwan nga nila akong mag-isa sa bahay. Nasa piknikan sila ngayon. Hindi ko kasi pinaalam sa kanila ang sinabi sa akin ng aming family doctor. Akala nila okay lang ako." sabi sa akin ng matanda.
Nakita ko siyang dahan-dahan kung kumain ng spaghetti at sinasabayan na inuman ng pineapple juice.
"Dapat po kasi sinabi ninyo sa kanila ang totoo para mapaghandaan nila ang paglisan ninyo." sabi ko sa kanya
"Kung gagawin ko yun ay hindi ko malalaman kung sino talaga ang nagmamahal sa akin ng walang kapalit."
Sa tingin ko mukhang mayaman ang matanda kaya tinanong ko ang kanyang pangalan: "Sino nga po pala sila?"
"Ako si Mario Bergman." sagot niya sa akin
Nagtaka ako sa kanya dahil pinoy naman mukha niya pero pangforeigner apilyedo niya. Sa tingin ko prominenteng tao siya.
"Alam mo ba na ang buhay natin ay katulad ng mga alon sa dalampasigan?"
"Ano po ibig ninyong sabihin?"
"Kung titingnan mo ang dagat ay napakalaki, nakakatakot, at napakaraming sikretong tinatago. Ganyan ang buhay. Akala mo malayang malaya ka ngunit hindi pala. Pagmasdan mo ang mga alon sa dagat. Walang makahula kung kailan iyon mabubuo, ano ang magiging laki, taas, lakas ng hampas, eksaktong hugis, at iba pa. Akala mo walang limitasyon ngunit malinaw na hindi ito lumalampas sa boundary ng kabuuhan ng karagatan. Hindi tinatakpan ang buong lupa. Maliban lamang kung magkaroon ng karagdagang puwersa o magkaroon ng trahedya kaya nagkakaroon ng tidal wave o tsunami.
Akala nating mga tao ay nagiging malaya tayo kung walang pinagbabawal, batas o kautusan. Hindi totoo yan. Ang kalayaan ng mga alon sa dagat ay naaayon lamang sa pangkalahatang batas ng kalikasan. Hindi maaring lumampas dun sapagkat masama ang nagiging epekto kung masusuway ang natural na batas katulad ng pinsala, kapahamakan, sakit, at kamatayan.
Nagkakaroon ng tidal wave at tsunami kung nagkakaroon ng panibagong puwersa bukod sa regular na puwersang gumagabay sa mga alon katulad ng hangin at gravity. Isa na dito ang pagsabog ng bulkan sa ilalim ng dagat.
Hindi mo ba alam na may mga trahedya na gawa din ng tao? Nais nilang pakialaman ang natural na pag-inog ng mundo. Binabago nila ang klima at panahon. Walang naidudulot na kabutihan ang ganung tahasang pagsansala ng mga tao.”
Napakalalim mag-isip ng matanda. Siguro naging iba pananaw niya sa buhay dahil sa nalalapit na niyang kamatayan.
Life is short. Don’t waste it.
Nalibang ako ng husto sa pakikinig sa mga paliwanag niya sa riyalidad ng ating buhay. Para siyang isang henyo, isang philosopher. Napakarami pa siyang ipinaliwanag sa akin na hindi ko na matandaan pa pero ito ang hindi ko makakalimutan sa mga sinabi niya:
“Kahit na sa pang araw-araw nating buhay, isipin mo na lang ang maaaring mangyari kung walang batas o kautusan na umiiral sa ating lipunan. Kunyari ay wala ng constitution, ordinances, laws, at rules. Wala ng nagpapatupad pa ng batas. Wala na ding mga sundalo at pulis. Wala ng moral at ethical rules.
Kung ganun ang mangyayari, mauubos ang lahat ng tao at mapupugnaw ang mundo dahil wala ng kokontrol at pupuksa sa kasamaan. Yan ang nangyari sa mga sinaunang sibilisasyon ng mga pagano.
Nararapat lamang na sa buhay na ito ay may perpektong basehan at pundasyon tayo ng ating mga batas at kautusan na magsasaad ng napakalinaw kung ano talaga ang tama at alin ang mali. Dahil ang tunay na kalayaan ay umiiral lamang sa loob ng katotohanan.
Kung alam mo ng mali huwag mo ng gawin pa at kung ano ang tama yun lang ang gawin mo para hindi ka magsisi sa bandang huli.”
“Opo.” Ito na lamang ang naisagot ko sa mga napakaganda niyang kapaliwanagan. Tagos sa puso.
Meron ka bang panyo diyan? Nose bleed na kasi ako dito kanina pa. Siguro kayong mga nagbabasa ngayon ay nose bleed na rin. Okay lang yan, wala namang mali sa mga pinagsasabi ng matanda at malaki ang naitulong niya na tingnan natin ang buhay sa ibang pananaw. Napakapalad ko at nakausap ko siya ng araw na yun.
“Puwede mo bang kuhaan ako ng tubig. Nauuhaw na kasi ako.” Ang marahan na sabi sa akin ng matanda.
“Opo, sige po, kukuha po ako ng tubig.” Bumili ako ng mineral water ngunit pagbalik ko ay wala na siya.
Siguro naiinip kaya umuwi na. Pumila pa kasi ako. Dapat yung regular drinking water na lang kinuha ko para nakausap ko pa siya dahil marami ako sa kanyang itatanong. Baka pumunta lang sa rest room o marahil sinundo na ng mga kamag-anak niya. Hindi ko alam.
Hinanap ko siya pero hindi ko na siya natagpuan pa. Ininom ko na lamang ang mineral water. Nang tingnan ko relos ko 11:35 AM na pala. Isang oras na lang magtutuos na kami ng mga sindikato.
Bumalik ako sa lamesa na kung saan dun kami nag-usap ng matanda. May nakita akong isang piraso ng papel na nakalagay dun. May nakasulat sa gitna nito na dalawang letra: “P.E.”
Ano kaya ibig sabihin nyun? Kung yung matanda ang nakaiwan ng papel na yun, imposible naman na ang ibig sabihin nyun ay “pure energy,” hindi niya naman siguro tinutukoy dun si Gary Valenciano kahit na sikat na sikat si Mr.Pure Energy.
Kung ang ibig sabihin naman nyun ay “potential energy,” ano naman kaya nais niyang ipahiwatig? Malabo.
Baka ang ibig sabihin nyun ay “primordial entity.” Imposible rin. “Portal exosphere,” “primary exit,” “primal earth,” “philippine exhibit,” “principal entrepreneur,” “pristine emblem,” “polymath emporium,” “philosophical enigma,” “political exploration,” “pinhole entropy,” ano kaya?
Siguro “password entry.” Baka ito ang keywords para sa pamamanahan niya ng kayamanan. Nakakalito.
Nilagay ko na lamang sa wallet ko ang papel.
Napansin kong may palapit sa aking dalawang mga nakajacket na itim. Gusto ko sanang umalis na sa food court pero huli na ang lahat.
Umupo sila sa harapan at kinausap ako.
“Ako si agent Rover at siya naman si agent Rickwood.” Pagpapakilala sa akin ng dalawa habang ipinapakita sa akin ang kanilang mga I.D. sa wallet nila.
“Kilala ka namin at matagal ng sinusubaybayan. Nais naming tulungan ka sa pakikipag-usap mo sa mga sindikato para mailigtas natin ang girlfriend mo at para mailagay din natin sa ligtas na lugar ang kuya mo.”
Hindi sila makatingin sa akin ng tuwid at yung isa parang nanginginig pa ang mga kamay. Kaya nagduda ako na matinong alagad sila ng batas. Nakakapagtaka na alam nila ang lahat.
“Alam mo ba kung nasaan nakatago ang secret file?”
Lalo akong nagduda sa kanila ng tanungin sa akin ang secret file.
“Hindi ko po alam kung nasaan ang secret file.” Ang sagot ko.
Marami pa silang itinanong sa akin patungkol sa aking kapatid ngunit sinabi ko lang ang totoo na wala na akong impormasyon na nalalaman pa kay kuya mula nang siya ay lumisan.
“Ito calling card namin, kung kailangan mo ng tulong tawagan mo lang kami.”
“Sige po, salamat.”
Umalis na ang dalawa. Lumipat lang ng upuan at nakatanaw pa rin sa akin. Lalong bumigat ang aking problema.
Isa isahin natin ang ilan lamang sa mga problema ko sa kasalukuyan:
- Kailangang matapos ko ang diary ni lolo Tacio para mapasok ko na ang yungib ng kamatayan at matuklasan ng personal mga lihim at hiwaga sa lugar ng kababalaghan
- Kailangang malaman ko kung buhay pa talaga si kuya Kirk o hindi. Kung buhay siya at hinahabol pa rin ng mga sindikato kailangang matulungan ko siya.
- Kailangang mailigtas ko sa kamatayan si Shirley na hawak ng mga sindikato.
- Kailangang matigil na ang pagsusubaybay sa akin ng mga corrupt na alagad ng batas kung sino man sila.
- Kailangang mapanatili kong nakatago ang secret file ni kuya Kirk para hindi mapasakamay ng mga masasama
Lumiliwanag pa sa aking isip na parang bumbilya at araw ang sinabi ng matanda: “… ang tunay na kalayaan ay umiiral lamang sa loob ng katotohanan. Kung alam mo ng mali huwag mo ng gawin pa at kung ano ang tama yun lang ang gawin mo para hindi ka magsisi sa bandang huli.”
Nakasalubong ko ang tatlong mga babaeng artista na sikat sa buong bansa habang naglalakad ako. Nginitian ko sila at ngumiti rin sila sa akin. Alam ko na ang aking gagawin. Bumili ako ng dalawang ballpen, kulay blue at kulay red, at tsaka isang maliit na notebook.
Sinusundan ako ng dalawang lalaki na nagsasabing alagad sila ng batas ngunit madali akong nakaiwas sa kanila. Inikutan ko sila at narinig ko ang usapan nila na makuha lang nila sa akin ang secret file ay papatayin rin nila ako. Dun ko napagtanto na sila ang mga corrupt na secret agents. Nagpakalayo layo ako sa kinaroroonan nila.
12:10 AM. Nag-internet muna ako sa Netopia at pagkatapos ay lumabas agad ako ng mall. Sinimulan ko ng magdrawing at magsulat sa maliit na notebook. Pinipigtas ko ang mga pahina sa mga natatapos kong isulat.
Binilisan ko ang lahat ng aking ginagawa. Halos takbo-lakad ang ginagawa kong paglilibot sa may Cubao.
Inilalagay ko ang mga pinigtas na papel sa piling mga lugar dun.
Eksaktong 1:00 PM ng matapos ko mga ginawa kong pagsusulat at pagtago ng mga tiniklop na papel sa iba’t ibang lugar sa may Cubao. Binuksan ko na cellphone ko. Hindi pa rin tumatawag ang mga sindikato. Medyo kinabahan ako dahil parang mabibigo ang aking plano.
Lumipas pa ang ilang minuto. 1:15 PM nag-ring na ang cellphone ko. May tumatawag, nakita ko number ni Shirley.
Paglipad
“Lito, ikinulong ako ng mga sindikato sa isang kuwarto. Palihim lang akong tumatawag.”
“Saan ka nila dinala Shirley?”
“Hindi ko alam kasi nakapiring mga mata ko ng kuhain ako ng mga sindikato. Babalikan daw agad nila ako dito dahil nagmemeeting sila sa kabilang kuwarto. Marami sila.”
Narinig kong nanginginig ang boses ni Shirley. Kawawa naman siya. Nadamay pa siya sa problema ko.
“Sinaktan ka ba nila?”
“Hindi naman, pero galit na galit sila sa iyo Lito.”
“Huwag kang mag-alala gumawa na ako ng paraan para mailigtas kita sa mga sindikato.”
“Pasensya ka na Lito sa akin kasi pati ako nakadagdag pa sa problema mo. Hindi ko naman alam na matagal ka na palang sinusundan ng mga sindikato kaya kilala din nila ako dahil sa iyo. Makinig kang mabuti, ngayon ko lang ito sasabihin sa iyo, kahit anong mangyari mahal na mahal kita.” Pabulong niyang sinabi sa akin sa cellphone.
Hindi ko alam kung ano itsura ni Shirley nang time na yun pero isa ang sigurado, hirap na hirap siya sa pagsasalita, parang may sumasakal sa kanya o parang nakabigti siya.
Bago pa ako nakapagsalita ay may narinig akong sumampal sa kanya, naputol bigla tawagan namin.
Nag-ring muli cellphone ko.
“Matapang ka Lito, lakas ng loob mo na patayan kami ng cellphone kanina, pasalamat ka at inutusan kami ng bossing namin na huwag patayin ang girlfriend mo. Ngayon sabihin mo sa amin kung nasaan ang kapatid mo at ibibigay namin ng buhay ang napakaganda mong girlfriend.”
“Mga abnormal kayo! Ang sabi ko huwag na huwag ninyong sasaktan si Shirley. Hindi ko alam kung nasaan si kuya Kirk pero may alam akong impormasyon na may kaugnayan sa sinasabi ninyong ninyong secret file.
Yun ang ibibigay ko sa inyo sa isang kundisyon.”
“Huwag na tayong magpaligoy ligoy pa. Palitan ang gusto namin. Ibibigay namin sa iyo girlfriend mo at ibibigay mo sa amin ang secret file. Ikaw ang papupuntahin namin sa isang bodega at huwag kang magtatangkang magsuplong sa pulis”
“Kayo ang makinig sa akin. Isang kundisyon.” Biglang pinatayan ko sila ng cellphone.
Binuksan ko muli makalipas ng ilang minuto. Tumawag muli sila.
“Ginagalit mo talaga kami. Anong kundisyon ba tinutukoy mo? Sige magsalita ka.”
“Dalhin ninyo si Shirley sa may Cubao at itetext ko sa inyo mamya kung nasaan nakatago ang papel na dun nakasulat ang instruction patungkol sa impormasyon na may kaugnayan sa secret file. Dapat makita ko siyang nakatayo na maayos dun sa lugar na sasabihin ko sa inyo mamya.”
Pagkatapos kong makipag-usap sa mga sindikato ay nagtext ako sa dalawang “secret agents.”
Tumawag muli sa akin ang sindikato at sinabing nandun na sila sa Cubao sa sinabi kong lugar.
Nakatanaw ako sa malayo gamit ang aking maliit na teleskopyo.
“Ibigay ninyo kay Shirley ang cellphone niya.”
Nakita kong ibinigay ang cellphone kay Shirley.
Teka lang at kakausapin ko lang si Shirley. Tinawagan ko ang number niya.
“Mamya pagpinakawalan ka ng sindikato, tumakbo ka agad papuntang kanan at sumakay ng taxi papuntang Luneta. Text na lang kita kung saan dun tayo magtatagpo.”
Tumawag muli ako sa sindikato.
“Iipunin ninyo lahat ang sampung piraso ng papel na may nakasulat na kulay blue para mabuo ninyo ang mapa kung saan nakatago ang impormasyon na my kaugnayan sa secret file. May number yun na sunod-sunod para mapagsama sama ninyo. Palaging dalawang papel ang magkasama sa isang lugar na pinaglalagyan ng clue. Ang pulang sulat ang magsasabi ng susunod na lugar samantalang ang blue na nakasulat ang may numero at pirapirasong nakadrawing na mapa.”
“Pinaglalaruan mo ba kami Lito?”
“Kung ayaw ninyo sige bahala kayo sa buhay ninyo at hindi ko na sasabihin kung nasaan nakatago ang unang pair ng papel. Sasabihin ko lamang iyon sa inyo kung pakakawalan ninyo si Shirley ngayon din.”
Nag-usap usap ang mga sindikato. Tumango ang pinakapinuno nila na nasa loob ng nakabukas na van.
Pinakawalan agad nila si Shirley at nakita kong sumakay na siya ng taxi. Tumawag ang mga sindikato sa akin.
“Nasaan na?”
“Sa ilalim ng paso ng halaman na nasa inyong harapan.”
Nakita kong binabasa nila ang mga nakasulat sa papel at nagsitakbuhan na sila para sa susunod na lugar.
Paikot ikot ang mga sindikato para maipon ang number 1 to number 8 paper clues.
Abala naman ang dalawang “secret agents” sa magkahiwalay na lugar na tinext ko upang kuhain ang number 9 at number 10 paper clues na kung saan ay parehas may nakalagay na instruction na maghihintay sila parehas ng magkatabi sa isang park dahil may lalapit sa kanila dun na may hawak ng number 1 to number 8 paper clues para mabuo ang mapa.
Matapos makuha ng mga sindikato ang number 8 paper clue nakasulat dun na pupunta sila sa park at makikita nila ang dalawang lalaki na parehas may hawak na piraso ng papel. Yun ang number 9 at number 10 paper clue na kailangan nila.
Pinanood ko mula sa malayo ang mangyayari sa park. Nagkaenkwentro ang dalawang grupo sa park sapagkat ang bilang ng mga sindikato ay tinapatan din ng mga kasamahan ng dalawang “secret agents” na nakapaligid sa park.
2:20 PM. Nagkatutukan sila ng mga baril. Walang makakibo. Walang makakilos. Lahat ay pinagpapawisan sa init ng araw. Nangawit ang isa at naiputok niya ang baril hanggang magkabarilan ang lahat.
Talo ang mga sindikato. Umatras ang mga van nila at umalis ng park. Samantalang kinuha ng mga “secret agents” ang walong piraso ng papel na nasa kamay ng patay na sindikato.
Binuo nila ang mapa at nakaturo yun sa park mismo na nakabaon sa lupa ang isang piraso ng papel na kung saan nakasulat ang URL o webpage link. May dapat silang idownload na zip file na may pamagat na “info4u.”
Alam kong dinownload nila ang file dahil binuksan nila ang kanilang mga laptop at ipad. Galit na galit sila sa natuklasan nila.
Ang nakacompress sa zip file ay isang picture at text file. Ang nakasulat sa textfile ay “Congratulations! At last you’ve found it! Eureka!” Ang graphic file naman ay animated picture ni Einstein na padila dila. Isang pang-iinsulto ang nakuha nila. Yun lang.
Siguradong lulusobin na nila ako kaya umuwi na agad ako ng bahay para maghakot ng mga gamit ngunit pagdating ko sa bahay ay napakagulo na nito. Wasak wasak ang aking mga cabinet. Wala na rin ang diary ni lolo Tacio.
Tinawagan ko agad si Shirley at narinig kong umiiyak siya: “Nadakip na naman ako ng mga sindikato.
Tulungan mo ako Lito…”
Dun ko narealize na sayang lang lahat ng pinagpaguran ko. Nadagdagan pa ng panibagong problema dahil pati ang diary ni lolo Tacio ay nakuha na rin nila. Hopeless case. Wala na yata akong pag-asa.
Ngunit hindi ko alam na sa ganung napakasalimuot at komplikadong sitwasyon ay mapipilitang lumabas ang aking kapatid na si kuya Kirk.
Nagmamadali akong kumuha ng bag at inilagay ko ang ilang mga damit ko. Kinuha ko rin ang external hard disk ni kuya na nakatago sa ilalim ng aking lagayan ng mga sapatos.
3:00 PM. Paglabas na paglabas ko ay sumabog ang aking bahay. May time bomb pala. Mabuti na lang at nakaalis na ako.
Nagulat ako sa aking nakita. Napakarami ng sindikato ang nakaabang sa akin sa labas ng aking bahay.
Pinaligiran na ako ng mga sindikato. Hinawakan ko ang aking bag ng mahigpit at naghahanap ng matatakbuhan ngunit napakarami talaga nila.
Biglang dumating ang aking kapatid na nakamotor at inabangan agad siya ng mga sindikato. Pinagbabaril siya kaya lumipad ang kanyang motor at bumagsak siyang gumugulong sa tabi ko.
Hindi pa pala siya patay. Siguro nagtago lang dahil sa mga sindikato para hindi na kami madamay pa. Kaso walang lihim na hindi nabubunyag kaya natuklasan din ng mga sindikato na buhay pa siya.
Itinayo ko siya at nakita ko siyang duguan. Hawak niya ang kanyang braso na may tama ng bala. Sugatan din ang kanyang mukha.
Unti-unting lumapit sa amin ang mga sindikato.
Tumingin sa akin ang aking kuya habang sinasabing “Pagtulungan nating labanan sila Lito. Kaya natin sila.
Tsaka ko na lang ipaliliwanag sa iyo ang lahat.”
Fast forward muna. Matapos ang trahedyang ito, nabanggit sa akin ni Shirley na sa kanya daw ibinigay ng sindikato ang diary ni lolo Tacio sa pag-aakalang walang halaga ito.
Binasa niya daw ang bahaging may bookmark: ang pakikipaglaban ni lolo Tacio at Graniso laban sa mga alagad ni haring Turkido. Eksakto sa nangyari sa akin ng time na yun.
Rewind ulit. Pagsamahin na natin ang dalawang kuwento at pagkumparahin natin para mas-exciting basahin.
(Itutuloy…)
