PART FOUR (4)
Digmaan
Habang binabasa ko ang pambihirang diary ni lolo Tacio, napag-alaman ko na siya ay kasing edad ko noon nang siya ay makapasok sa yungib ng kamatayan at sa daigdig ng kababalaghan. Dalawampu’t isa ang edad ni lolo Tacio kaya sa panahon na yun siya ay napakatalino at napakaliksi.
Ipinagpatuloy kong basahin ang diary:
“Nang ako ay mahuli ng mga kawal ng tribung yun, ginapos agad nila ang aking mga kamay sa aking likuran, nilagyan din nila ng kadena ang palibot ng aking katawan at kinaladkad.
Sa pagkakataong iyun ay tila hindi nila ako itinuring na tao. Napakalupit pala ng tribung iyon.
Habang hinihila nila ako papasok sa kanilang tribu ay naglabasan ang mga tao. Binabato ako ng ilang mga tao. May mga pumapalo ng kahoy sa aking likuran. Napakasakit ng mga sugat sa aking katawan.
Laking gulat ko nang marinig ko ang kanilang mga salita.
‘Dalhin yang nilalang na yan sa kulungan!!!’
Tagalog ang kanilang salita. Pinoy din pala sila ngunit bakit nila ako ginaganito? Bakit?
Galit at poot ang nasa aking puso dahil sa ginawa nila sa akin. Gusto kong tumakas ngunit wala akong magawa. Muli ay nakita ko na naman ang babae na sa tingin ko ay pinakamaganda sa buong mundo. Sumusunod siya na nakatingin sa akin. Ngumiti ako sa kanya sa kabila ng hirap na aking dinaranas. Ngumiti din siya.
Nawalang bigla ang sakit ng aking katawan nang makita ko ang tamis ng kanyang mga ngiti. Bumalik lahat sa aking gunita ang lahat ng mga magagandang pangyayari sa aking buhay, mga pagpapala na ibinigay ng Diyos, mga bagay na dapat kong ipagpasalamat noon pa ngunit binabalewala ko lamang.
Saglit lang iyon at inalis na ang mga tali at kadena sa aking katawan. Iinihagis na ako pababa sa isang hukay na napapaligiran ng bakal at tanso kaya naputol na ang aming pagtitinginan.”
Naks naman sa love stoy ni lolo Tacio, napatawa tuloy ako sa diary niya, para kasing pelikula. Napanood ko na yata ito, hindi ko lang maalala. Ito na yata yung sinasabi nilang “love at first sight.” Totoo ba ito o hindi? Sinubukan kong laktawan ang apatnapung (40) mga pahina at nagulat ako sa aking nabasa:
“Sinimulan na naming magsigawan: ‘alas siyete na!!!’
Hinampas muli ang mga bakal na tubo na nakaikot sa mga bahay. Napakaingay.
Ang mga lalaki ay nagsisitakbo na sumisigaw: ‘Magsitago na kayong lahat!!! Padating na ang mga halimaw at mga demonyo!!!’
Inisa isa naming tingnan ang bawat tahanan kung lahat na ay nakapagtago. Pagkatapos ng aming pag-ikot lahat kami ay kanya-kanyang nagsitago sa ilalim ng lupa ng bawat bahay, sa aming underground room.
Lahat kami ay may mga sandata sa underground kahit na ang mga bata ay may mga sandata din. Ang mga kababaihan at mga bata ay nagsisiiyakan sa takot.
Sumigaw si Haring Turkido: ‘Dapat bago sumapit ang alas otso ay wala ng ingay na maririnig mula sa inyo kung ayaw ninyong maubos ng mga halimaw ang lahi ng mga tao!!!’
Unti-unting tumahimik ang kapaligiran.
Nakikiramdam kaming lahat sa maaaring mangyari na hindi man lang pumasok sa aming guni-guni at imahinasyon.
Sabay-sabay naming tiningnan ang mga orasan. Hinawakan naming mabuti ang aming mga sandata.
Alas otso na. Oras na ng nakakapanghilakbot na digmaan ng kabutihan laban sa kasamaan.”
Ooops!!! Bakit ganun? Naitanong ko sa aking sarili. Digmaan na ito. Nakakatakot at nakakapanindig-balahibo na pangyayari. Babalikan ko muna yung love story ni lolo Tacio.
“Lumipas ang mga araw na nasa ilalim lang ako ng hukay, binibigyan naman nila ako ng pagkain at inumin. Pinagmamasdan. Ang ilang tao ay pinipilit akong kausapin. Hindi ko sila kinakausap sapagkat puro pang-iinsulto ang naririnig ko sa kanilang lahat. Ako daw ay isang halimaw ayon sa kanilang kuro-kuro. Kailangan daw makita nila ako kung paano magbago sa kabilugan ng buwan.”
Mga sampung pahina pa ang binasa ko ngunit walang love story na nanduon. Pawang mga pag-obserba at pagkilala kay lolo Tacio ang nabasa ko.
Unti-unting natutunan ni lolo Tacio kaugalian ng mga tribu ngunit hindi pa rin sa kanya nagpapakita yung babaeng gusto niya. Patay na siguro o marahil marami lang ginagawa. Busy. Pero ano naman kaya puwedeng pagkaabalahan sa lugar na iyon? Walang computer, iPhone, Internet, TV, resort, transportation, PSP, mall, at iba pa.
Nakilala na rin ni lolo Tacio ang namiminuno sa tribung iyon, si Haring Turkido. May simbahan ang tribu na may isang napakalaking rebulto ng Baka sa gitna ng altar. Duon madalas dinadala si lolo Tacio ng mga kawal.
Nagpahinga na muna ako sa aking pagbabasa.
Pag-ibig
Ipinagpatuloy ko ang aking iniimbentong solar flasher. Walang baterya. Ang energy na ginagamit ay mula lamang sa sikat ng araw. 3-in-1: flashlight, lighter at torch. May pagkakatulad ang aking ginagawa sa homemade flame thrower pero mas handy at pocket size lang. Napakalakas na liwanag at apoy ang dapat na lumabas sa aking imbensyon. Naniniwala ako na magagamit ko ito sa aking pagpasok sa yungib bilang sandata.
Ilang araw pa ang lumipas. Naubos na ang laman ng aking refrigerator. Lumabas ako upang mamili ulit ng aking makakain para sa mga susunod na araw.
“Lito, Lito!”
May narinig akong tumatawag sa akin. Nang aking tingnan, nakita ko si Mitch.
“How are you now Lito? Malapit na Valentines..” Lumapit siya sa akin at niyakap ako.
“Miss na kita..” ang bulong niya sa akin.
Hindi ako sumagot. Niyaya ko siyang maglakad. Huminto at umupo kami sa isang park.
Nagsimula akong magsalita.
“Alam mo Mitch nang iwan mo ako noon, napakasakit para sa akin, kasi akala mo sa lahat ng aking ginagawa ay wala kang bahagi. Sa totoo lang, ikaw ang palaging nasa puso at isip ko.
Sa katunayan hanggang ngayon ay nakatago pa ang isa kong imbensyon na Electronic Valentine Card na pinaghirapan ko ng ilang buwan. Halos walang kain at tulog ang ginawa ko matapos lamang iyon.
Sorpresa ko yun pra sa iyo.
Eksaktong February 14 ay ibibigay ko yun sa iyo, nasa bag ko na dala-dala, nakangiti akong lumapit sa iyo sa ating tagpuan sa tabi ng park ngunit sinalubong mo ako ng sampal at sinabi ang mga salitang: ‘May bago na akong bf.’
Gusto ko sanang magsalita nung time na iyon kaso tinalikuran mo na ako at bigla kang umangkas sa motor ng bago mong bf. Hindi mo na ako kinontak kailanman.” Halos napapaluha kong sinabi ang mga katagang iyon sa kanya.
Nakatingin lamang siya sa akin. Pumatak ang mga luha sa kanyang mga mata.
“Text ako ng text sa iyo Mitch pero hindi ka nagrereply. Tinatawagan kita ngunit akala ko naka-off lang cellphone mo, yun pala nagpalit ka na ng sim sabi sa akin ng bestfriend mo na si Kim. Pinuntahan kita sa hauz ninyo ngunit palagi kang wala. Iniwasan mo talaga ako at tuluyang nilayuan.”
Niyakap ako ni Mitch ng mahigpit at umiiyak niyang sinabi ang “sorry.”
Sinabi niya sa akin na niloko lang siya ng kanyang bf, binuntis at iniwan. May anak na pala siya.
Sa halip na awa ang maramdaman ko sa aking sarili, sa kanya ako naawa sapagkat nakikita ko ang paghihirap sa kanyang mukha na dinanas niya niya sa kanyang bf.
“Ano na pala pinagkakaabalahan mo ngayon Mitch? Nasaan yung anak mo?” Ang pag-uusisa ko sa kanya.
“Kagagaling ko palang sa Canada, caregiver ako dun, nasa family ko ang anak ko, ok naman siya dun.
Nandito ako para ibigay ko sa iyo ang aking pasalubong kasi nabalitaan ko na hanggang ngayon ay wala ka pa ring gf.” Marahan na tugon sa akin ni Mitch.
Ibinigay niya sa akin ay isang relos, isinuot sa aking kaliwang kamay, humalik siya sa aking pisngi at nagpaalam.
“Para talaga iyan sa iyo upang sa tuwing aalamin mo ang oras, maaalala mo ako, tama na iyon sa akin, masaya na ako na maalala mo ako Lito.
Don’t worry, wala ng love na nasa puso ko para sa iyo, hindi ako makikipagbalikan sa iyo. Kuntento na ako sa buhay ko ngayon. Malaya kang makakapaghanap ng bago mong gf, syempre yung mamahalin mo ng tunay at wagas. Maraming salamat sa lahat. Goodbye..”
Natigilan ako, natulalang pansamantala, nanatiling nakaupo ako habang siya ay papalayo hanggang hindi ko na siya matanaw. Nawala na siya sa aking paningin.
Napakabilis ng mga pangyayari. Dumilim ang kalangitan dulot ng makakapal na mga ulap. Biglang pumatak ang napakalakas na ulan. Pumatak rin ang aking mga luha.
“Mag-iingat ka Mitch palagi, mahal na mahal pa rin kita..” ang nasambit ko sa aking sarili.
No comments:
Post a Comment