Ang Hiwaga ng Puting Rosas (12)

PART TWELVE (12)

Hangin at Alon

Siguro namomroblema lang talaga ako ng husto ng mga panahong iyon at dahil na rin sa sobrang kaiisip ng solusyon kaya naisipan kong magrelax na muna pansamantala para maisaayos ko ang lahat.

Halatado na marahil sa mukha at itsura ko kasi tumitingin sa akin ang mga taong nasasalubong ko.

Pumasok ako sa SM at naupo na muna sa food court.  Umorder ako ng halo-halo at nakitabi sa isang matanda na may bakante pang espasyo dahil puno na sa iba mga lamesa.

Habang nag-iisip ako at nakatingin sa malayo ay kinausap ako ng matanda: "Nakapamasyal ka na ba sa tabing dagat?"

Nagtaka ako sa kanyang katanungan kaya sumagot ako: "hindi pa po."

Nais ko sanang lumipat na ng upuan para hindi na ako gambalain pa ngunit wala akong makitang bakante.  Maabala pa kasi niya ako sa mga hakbang na gagawin ko para mahanap si kuya, mailigtas si Shirley at makapagsalita ng maayos sa pagtawag ng mga sindikato ng ala una ng hapon.

Ngumiti siya at muling nagsalita: "Napakalakas ng hangin dun kaya maraming alon ang humahampas sa dalampasigan."

Hindi ako sumagot o kumibo lamang para hindi na niya ako kausapin pa.

"Alam mo bang may kanser ako at may taning na ang buhay ko.  Sa ikatlong araw mula ngayon mawawala na ako at iiwan ko na mga mahal ko sa buhay."  Pagpapatuloy ng matanda sa pagsasalita.

Nagkaroon bigla ako ng interes na bigyan siya ng konting panahon para kausapin nang malaman kong malapit na siyang mamatay.

"Bakit po wala kayong kasama kahit isa sa mga kamag-anak ninyo o kaibigan?  Nasaan po asawa ninyo at mga anak?"

"Pinababayaan na nila ako.  Iniiwan nga nila akong mag-isa sa bahay.  Nasa piknikan sila ngayon.  Hindi ko kasi pinaalam sa kanila ang sinabi sa akin ng aming family doctor.  Akala nila okay lang ako."  sabi sa akin ng matanda.

Nakita ko siyang dahan-dahan kung kumain ng spaghetti at sinasabayan na inuman ng pineapple juice.

"Dapat po kasi sinabi ninyo sa kanila ang totoo para mapaghandaan nila ang paglisan ninyo." sabi ko sa kanya

"Kung gagawin ko yun ay hindi ko malalaman kung sino talaga ang nagmamahal sa akin ng walang kapalit."

Sa tingin ko mukhang mayaman ang matanda kaya tinanong ko ang kanyang pangalan: "Sino nga po pala sila?"

"Ako si Mario Bergman." sagot niya sa akin

Nagtaka ako sa kanya dahil pinoy naman mukha niya pero pangforeigner apilyedo niya.  Sa tingin ko prominenteng tao siya.

"Alam mo ba na ang buhay natin ay katulad ng mga alon sa dalampasigan?"

"Ano po ibig ninyong sabihin?"

"Kung titingnan mo ang dagat ay napakalaki, nakakatakot, at napakaraming sikretong tinatago.  Ganyan ang buhay.  Akala mo malayang malaya ka ngunit hindi pala.  Pagmasdan mo ang mga alon sa dagat.  Walang makahula kung kailan iyon mabubuo, ano ang magiging laki, taas, lakas ng hampas, eksaktong hugis, at iba pa.  Akala mo walang limitasyon ngunit malinaw na hindi ito lumalampas sa boundary ng kabuuhan ng karagatan.  Hindi tinatakpan ang buong lupa.  Maliban lamang kung magkaroon ng karagdagang puwersa o magkaroon ng trahedya kaya nagkakaroon ng tidal wave o tsunami.

Akala nating mga tao ay nagiging malaya tayo kung walang pinagbabawal, batas o kautusan.  Hindi totoo yan.  Ang kalayaan ng mga alon sa dagat ay naaayon lamang sa pangkalahatang batas ng kalikasan.  Hindi maaring lumampas dun sapagkat masama ang nagiging epekto kung masusuway ang natural na batas katulad ng pinsala, kapahamakan, sakit, at kamatayan. 

Nagkakaroon ng tidal wave at tsunami kung nagkakaroon ng panibagong puwersa bukod sa regular na puwersang gumagabay sa mga alon katulad ng hangin at gravity.  Isa na dito ang pagsabog ng bulkan sa ilalim ng dagat. 

Hindi mo ba alam na may mga trahedya na gawa din ng tao?  Nais nilang pakialaman ang natural na pag-inog ng mundo.  Binabago nila ang klima at panahon.  Walang naidudulot na kabutihan ang ganung tahasang pagsansala ng mga tao.”

Napakalalim mag-isip ng matanda.  Siguro naging iba pananaw niya sa buhay dahil sa nalalapit na niyang kamatayan. 

Life is short.  Don’t waste it.

Nalibang ako ng husto sa pakikinig sa mga paliwanag niya sa riyalidad ng ating buhay.  Para siyang isang henyo, isang philosopher.  Napakarami pa siyang ipinaliwanag sa akin na hindi ko na matandaan pa pero ito ang hindi ko makakalimutan sa mga sinabi niya:

“Kahit na sa pang araw-araw nating buhay, isipin mo na lang ang maaaring mangyari kung walang batas o kautusan na umiiral sa ating lipunan.  Kunyari ay wala ng constitution, ordinances, laws, at rules. Wala ng nagpapatupad pa ng batas.  Wala na ding mga sundalo at pulis.  Wala ng moral at ethical rules. 

Kung ganun ang mangyayari, mauubos ang lahat ng tao at mapupugnaw ang mundo dahil wala ng kokontrol at pupuksa sa kasamaan.  Yan ang nangyari sa mga sinaunang sibilisasyon ng mga pagano. 

Nararapat lamang na sa buhay na ito ay may perpektong basehan at pundasyon tayo ng ating mga batas at kautusan na magsasaad ng napakalinaw kung ano talaga ang tama at alin ang mali.  Dahil ang tunay na kalayaan ay umiiral lamang sa loob ng katotohanan. 

Kung alam mo ng mali huwag mo ng gawin pa at kung ano ang tama yun lang ang gawin mo para hindi ka magsisi sa bandang huli.”

“Opo.”  Ito na lamang ang naisagot ko sa mga napakaganda niyang kapaliwanagan. Tagos sa puso. 

Meron ka bang panyo diyan?  Nose bleed na kasi ako dito kanina pa.  Siguro kayong mga nagbabasa ngayon ay nose bleed na rin.  Okay lang yan, wala namang mali sa mga pinagsasabi ng matanda at malaki ang naitulong niya na tingnan natin ang buhay sa ibang pananaw.  Napakapalad ko at nakausap ko siya ng araw na yun.

“Puwede mo bang kuhaan ako ng tubig.  Nauuhaw na kasi ako.” Ang marahan na sabi sa akin ng matanda.

“Opo, sige po, kukuha po ako ng tubig.”  Bumili ako ng mineral water ngunit pagbalik ko ay wala na siya.   

Siguro naiinip kaya umuwi na. Pumila pa kasi ako. Dapat yung regular drinking water na lang kinuha ko para nakausap ko pa siya dahil marami ako sa kanyang itatanong.  Baka pumunta lang sa rest room o marahil sinundo na ng mga kamag-anak niya.  Hindi ko alam.

Hinanap ko siya pero hindi ko na siya natagpuan pa.  Ininom ko na lamang ang mineral water.  Nang tingnan ko relos ko 11:35 AM na pala.  Isang oras na lang magtutuos na kami ng mga sindikato.

Bumalik ako sa lamesa na kung saan dun kami nag-usap ng matanda.  May nakita akong isang piraso ng papel na nakalagay dun.  May nakasulat sa gitna nito na dalawang letra: “P.E.”

Ano kaya ibig sabihin nyun?  Kung yung matanda ang nakaiwan ng papel na yun, imposible naman na ang ibig sabihin nyun ay “pure energy,” hindi niya naman siguro tinutukoy dun si Gary Valenciano kahit na sikat na sikat si Mr.Pure Energy.

Kung ang ibig sabihin naman nyun ay “potential energy,” ano naman kaya nais niyang ipahiwatig?  Malabo. 

Baka ang ibig sabihin nyun ay “primordial entity.”   Imposible rin.  “Portal exosphere,” “primary exit,” “primal earth,” “philippine exhibit,” “principal entrepreneur,” “pristine emblem,” “polymath emporium,” “philosophical enigma,” “political exploration,” “pinhole entropy,” ano kaya? 

Siguro “password entry.”  Baka ito ang keywords para sa pamamanahan niya ng kayamanan.  Nakakalito.

Nilagay ko na lamang sa wallet ko ang papel.

Napansin kong may palapit sa aking dalawang mga nakajacket na itim.  Gusto ko sanang umalis na sa food court pero huli na ang lahat.

Umupo sila sa harapan at kinausap ako.

“Ako si agent Rover at siya naman si agent Rickwood.”  Pagpapakilala sa akin ng dalawa habang ipinapakita sa akin ang kanilang mga I.D. sa wallet nila.

“Kilala ka namin at matagal ng sinusubaybayan.  Nais naming tulungan ka sa pakikipag-usap mo sa mga sindikato para mailigtas natin ang girlfriend mo at para mailagay din natin sa ligtas na lugar ang kuya mo.”

Hindi sila makatingin sa akin ng tuwid at yung isa parang nanginginig pa ang mga kamay.  Kaya nagduda ako na matinong alagad sila ng batas.  Nakakapagtaka na alam nila ang lahat.

“Alam mo ba kung nasaan nakatago ang secret file?”

Lalo akong nagduda sa kanila ng tanungin sa akin ang secret file.

“Hindi ko po alam kung nasaan ang secret file.” Ang sagot ko.

Marami pa silang itinanong sa akin patungkol sa aking kapatid ngunit sinabi ko lang ang totoo na wala na akong impormasyon na nalalaman pa kay kuya mula nang siya ay lumisan.

“Ito calling card namin, kung kailangan mo ng tulong tawagan mo lang kami.”

“Sige po, salamat.”

Umalis na ang dalawa.  Lumipat lang ng upuan at nakatanaw pa rin sa akin.  Lalong bumigat ang aking problema. 

Isa isahin natin ang ilan lamang sa mga problema ko sa kasalukuyan:

1. Kailangang matapos ko ang diary ni lolo Tacio para mapasok ko na ang yungib ng kamatayan at matuklasan ng personal mga lihim at hiwaga sa lugar ng kababalaghan
2. Kailangang malaman ko kung buhay pa talaga si kuya Kirk o hindi.  Kung buhay siya at hinahabol pa rin ng mga sindikato kailangang matulungan ko siya.
3. Kailangang mailigtas ko sa kamatayan si Shirley na hawak ng mga sindikato.
4. Kailangang matigil na ang pagsusubaybay sa akin ng mga corrupt na alagad ng batas kung sino man sila.
5. Kailangang mapanatili kong nakatago ang secret file ni kuya Kirk para hindi mapasakamay ng mga masasama

Lumiliwanag pa sa aking isip na parang bumbilya at araw ang sinabi ng matanda: “… ang tunay na kalayaan ay umiiral lamang sa loob ng katotohanan.  Kung alam mo ng mali huwag mo ng gawin pa at kung ano ang tama yun lang ang gawin mo para hindi ka magsisi sa bandang huli.”

Nakasalubong ko ang tatlong mga babaeng artista na sikat sa buong bansa habang naglalakad ako.  Nginitian ko sila at ngumiti rin sila sa akin. Alam ko na ang aking gagawin.  Bumili ako ng dalawang ballpen, kulay blue at kulay red, at tsaka isang maliit na notebook. 

Sinusundan ako ng dalawang lalaki na nagsasabing alagad sila ng batas ngunit madali akong nakaiwas sa kanila.  Inikutan ko sila at narinig ko ang usapan nila na makuha lang nila sa akin ang secret file ay papatayin rin nila ako.  Dun ko napagtanto na sila ang mga corrupt na secret agents.  Nagpakalayo layo ako sa kinaroroonan nila.  

12:10 AM.  Nag-internet muna ako sa Netopia at pagkatapos ay lumabas agad ako ng mall.  Sinimulan ko ng magdrawing at magsulat sa maliit na notebook.  Pinipigtas ko ang mga pahina sa mga natatapos kong isulat.   

Binilisan ko ang lahat ng aking ginagawa.  Halos takbo-lakad ang ginagawa kong paglilibot sa may Cubao.   

Inilalagay ko ang mga pinigtas na papel sa piling mga lugar dun.

Eksaktong 1:00 PM ng matapos ko mga ginawa kong pagsusulat at pagtago ng mga tiniklop na papel sa iba’t ibang lugar sa may Cubao.  Binuksan ko na cellphone ko. Hindi pa rin tumatawag ang mga sindikato.  Medyo kinabahan ako dahil parang mabibigo ang aking plano. 

Lumipas pa ang ilang minuto.  1:15 PM nag-ring na ang cellphone ko.  May tumatawag, nakita ko number ni Shirley.

Paglipad

“Lito, ikinulong ako ng mga sindikato sa isang kuwarto.  Palihim lang akong tumatawag.”

“Saan ka nila dinala Shirley?”

“Hindi ko alam kasi nakapiring mga mata ko ng kuhain ako ng mga sindikato.  Babalikan daw agad nila ako dito dahil nagmemeeting sila sa kabilang kuwarto.  Marami sila.”

Narinig kong nanginginig ang boses ni Shirley.  Kawawa naman siya.  Nadamay pa siya sa problema ko.

“Sinaktan ka ba nila?”

“Hindi naman, pero galit na galit sila sa iyo Lito.”

“Huwag kang mag-alala gumawa na ako ng paraan para mailigtas kita sa mga sindikato.”

“Pasensya ka na Lito sa akin kasi pati ako nakadagdag pa sa problema mo.  Hindi ko naman alam na matagal ka na palang sinusundan ng mga sindikato kaya kilala din nila ako dahil sa iyo. Makinig kang mabuti, ngayon ko lang ito sasabihin sa iyo, kahit anong mangyari mahal na mahal kita.” Pabulong niyang sinabi sa akin sa cellphone.

Hindi ko alam kung ano itsura ni Shirley nang time na yun pero isa ang sigurado, hirap na hirap siya sa pagsasalita, parang may sumasakal sa kanya o parang nakabigti siya.

Bago pa ako nakapagsalita ay may narinig akong sumampal sa kanya, naputol bigla tawagan namin.

Nag-ring muli cellphone ko.

“Matapang ka Lito, lakas ng loob mo na patayan kami ng cellphone kanina, pasalamat ka at inutusan kami ng bossing namin na huwag patayin ang girlfriend mo.  Ngayon sabihin mo sa amin kung nasaan ang kapatid mo at ibibigay namin ng buhay ang napakaganda mong girlfriend.”

“Mga abnormal kayo! Ang sabi ko huwag na huwag ninyong sasaktan si Shirley.  Hindi ko alam kung nasaan si kuya Kirk pero may alam akong impormasyon na may kaugnayan sa sinasabi ninyong ninyong secret file.   

Yun ang ibibigay ko sa inyo sa isang kundisyon.”

“Huwag na tayong magpaligoy ligoy pa.  Palitan ang gusto namin.  Ibibigay namin sa iyo girlfriend mo at ibibigay mo sa amin ang secret file.  Ikaw ang papupuntahin namin sa isang bodega at huwag kang magtatangkang magsuplong sa pulis”

“Kayo ang makinig sa akin.  Isang kundisyon.”  Biglang pinatayan ko sila ng cellphone. 

Binuksan ko muli makalipas ng ilang minuto.  Tumawag muli sila.

“Ginagalit mo talaga kami.  Anong kundisyon ba tinutukoy mo?  Sige magsalita ka.”

“Dalhin ninyo si Shirley sa may Cubao at itetext ko sa inyo mamya kung nasaan nakatago ang papel na dun nakasulat ang instruction patungkol sa impormasyon na may kaugnayan sa secret file.  Dapat makita ko siyang nakatayo na maayos dun sa lugar na sasabihin ko sa inyo mamya.”

Pagkatapos kong makipag-usap sa mga sindikato ay nagtext ako sa dalawang “secret agents.”

Tumawag muli sa akin ang sindikato at sinabing nandun na sila sa Cubao sa sinabi kong lugar.

Nakatanaw ako sa malayo gamit ang aking maliit na teleskopyo.

“Ibigay ninyo kay Shirley ang cellphone niya.” 

Nakita kong ibinigay ang cellphone kay Shirley.

Teka lang at kakausapin ko lang si Shirley.  Tinawagan ko ang number niya.

“Mamya pagpinakawalan ka ng sindikato, tumakbo ka agad papuntang kanan at sumakay ng taxi papuntang Luneta.  Text na lang kita kung saan dun tayo magtatagpo.”

Tumawag muli ako sa sindikato.

“Iipunin ninyo lahat ang sampung piraso ng papel na may nakasulat na kulay blue para mabuo ninyo ang mapa kung saan nakatago ang impormasyon na my kaugnayan sa secret file.   May number yun na sunod-sunod para mapagsama sama ninyo.  Palaging dalawang papel ang magkasama sa isang lugar na pinaglalagyan ng clue.  Ang pulang sulat ang magsasabi ng susunod na lugar samantalang ang blue na nakasulat ang may numero at pirapirasong nakadrawing na mapa.”

“Pinaglalaruan mo ba kami Lito?”

“Kung ayaw ninyo sige bahala kayo sa buhay ninyo at hindi ko na sasabihin kung nasaan nakatago ang unang pair ng papel.  Sasabihin ko lamang iyon sa inyo kung pakakawalan ninyo si Shirley ngayon din.”

Nag-usap usap ang mga sindikato.  Tumango ang pinakapinuno nila na nasa loob ng nakabukas na van.

Pinakawalan agad nila si Shirley at nakita kong sumakay na siya ng taxi.  Tumawag ang mga sindikato sa akin.

“Nasaan na?”

“Sa ilalim ng paso ng halaman na nasa inyong harapan.”

Nakita kong binabasa nila ang mga nakasulat sa papel at nagsitakbuhan na sila para sa susunod na lugar.

Paikot ikot ang mga sindikato para maipon ang number 1 to number 8 paper clues.

Abala naman ang dalawang “secret agents” sa magkahiwalay na lugar na tinext ko upang kuhain ang number 9 at number 10 paper clues na kung saan ay parehas may nakalagay na instruction na maghihintay sila parehas ng magkatabi sa isang park dahil may lalapit sa kanila dun na may hawak ng number 1 to number 8 paper clues para mabuo ang mapa.

Matapos makuha ng mga sindikato ang number 8 paper clue nakasulat dun na pupunta sila sa park at makikita nila ang dalawang lalaki na parehas may hawak na piraso ng papel.  Yun ang number 9 at number 10 paper clue na kailangan nila.

Pinanood ko mula sa malayo ang mangyayari sa park.  Nagkaenkwentro ang dalawang grupo sa park sapagkat ang bilang ng mga sindikato ay tinapatan din ng mga kasamahan ng dalawang “secret agents” na nakapaligid sa park.

2:20 PM.  Nagkatutukan sila ng mga baril.  Walang makakibo.  Walang makakilos.  Lahat ay pinagpapawisan sa init ng araw.  Nangawit ang isa at naiputok niya ang baril hanggang magkabarilan ang lahat.

Talo ang mga sindikato.  Umatras ang mga van nila at umalis ng park.  Samantalang kinuha ng mga “secret agents” ang walong piraso ng papel na nasa kamay ng patay na sindikato.

Binuo nila ang mapa at nakaturo yun sa park mismo na nakabaon sa lupa ang isang piraso ng papel na kung saan nakasulat ang URL o webpage link.  May dapat silang idownload na zip file na may pamagat na “info4u.”

Alam kong dinownload nila ang file dahil binuksan nila ang kanilang mga laptop at ipad.  Galit na galit sila sa natuklasan nila.

Ang nakacompress sa zip file ay isang picture at text file.  Ang nakasulat sa textfile ay “Congratulations!  At last you’ve found it! Eureka!”  Ang graphic file naman ay animated picture ni Einstein na padila dila.  Isang pang-iinsulto ang nakuha nila.  Yun lang.

Siguradong lulusobin na nila ako kaya umuwi na agad ako ng bahay para maghakot ng mga gamit ngunit pagdating ko sa bahay ay napakagulo na nito.  Wasak wasak ang aking mga cabinet.  Wala na rin ang diary ni lolo Tacio.

Tinawagan ko agad si Shirley at narinig kong umiiyak siya: “Nadakip na naman ako ng mga sindikato.   

Tulungan mo ako Lito…”

Dun ko narealize na sayang lang lahat ng pinagpaguran ko.  Nadagdagan pa ng panibagong problema dahil pati ang diary ni lolo Tacio ay nakuha na rin nila.  Hopeless case.  Wala na yata akong pag-asa.

Ngunit hindi ko alam na sa ganung napakasalimuot at komplikadong sitwasyon ay mapipilitang lumabas ang aking kapatid na si kuya Kirk.

Nagmamadali akong kumuha ng bag at inilagay ko ang ilang mga damit ko.   Kinuha ko rin ang external hard disk ni kuya na nakatago sa ilalim ng aking lagayan ng mga sapatos.

3:00 PM.  Paglabas na paglabas ko ay sumabog ang aking bahay.  May time bomb pala.  Mabuti na lang at nakaalis na ako.

Nagulat ako sa aking nakita. Napakarami ng sindikato ang nakaabang sa akin sa labas ng aking bahay.

Pinaligiran na ako ng mga sindikato.  Hinawakan ko ang aking bag ng mahigpit at naghahanap ng matatakbuhan ngunit napakarami talaga nila.

Biglang dumating ang aking kapatid na nakamotor at inabangan agad siya ng mga sindikato.  Pinagbabaril siya kaya lumipad ang kanyang motor at bumagsak siyang gumugulong sa tabi ko. 

Hindi pa pala siya patay.  Siguro nagtago lang dahil sa mga sindikato para hindi na kami madamay pa.  Kaso walang lihim na hindi nabubunyag kaya natuklasan din ng mga sindikato na buhay pa siya.

Itinayo ko siya at nakita ko siyang duguan.  Hawak niya ang kanyang braso na may tama ng bala.  Sugatan din ang kanyang mukha.

Unti-unting lumapit sa amin ang mga sindikato. 

Tumingin sa akin ang aking kuya habang sinasabing “Pagtulungan nating labanan sila Lito.  Kaya natin sila.   

Tsaka ko na lang ipaliliwanag sa iyo ang lahat.” 

Fast forward muna.  Matapos ang trahedyang ito, nabanggit sa akin ni Shirley na sa kanya daw ibinigay ng sindikato ang diary ni lolo Tacio sa pag-aakalang walang halaga ito.

Binasa niya daw ang bahaging may bookmark: ang pakikipaglaban ni lolo Tacio at Graniso laban sa mga alagad ni haring Turkido.  Eksakto sa nangyari sa akin ng time na yun.

Rewind ulit.   Pagsamahin na natin ang dalawang kuwento at pagkumparahin natin para mas-exciting basahin.

(Itutuloy…)

PART | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | >>> 

Ang Hiwaga ng Puting Rosas (11)

PART ELEVEN (11)

Kirk Xpyder

Sabik na sabik na akong malaman kung ano nangyari pagkatapos na utusan ni haring Turkido mga alagad niya na ipapatay sila lolo Tacio at Graniso kaso may tumawag bigla sa cellphone ko at nang tingnan ko kung sinong tumatawag, si Shirley:

“Hello!  Bakit napatawag ka Shirley?”

“Lito, may nakakita sa kapatid mong si Kirk sa may Cubao, tumatakbo siya na duguan daw sabi ng aming kapit-bahay.  Nasa bandang farmer’s plaza nakita siyang patawid ng araneta.”

“Sigurado ka bang si kuya Kirk ang nakita ng kapit-bahay ninyo Shirley?”

“Oo Lito, kasi kabarkada ng kuya mo si Topek at classmate pa nung college.  Hindi pa pala patay kapatid mo.  Buhay siya pero nasa peligro na din dahil may mga humahabol daw na mga nakaitim na jacket.”

“Ok, kung si kuya talaga iyon alam ko na kung saan siya pupunta.”

“Saan Lito?  Sasama ako sa iyo.  Tutulungan kita.”

“Ayokong madamay ka pa sa gulong ito Shirley.  Ngayon na ang tamang pagkakataon para tulungan ko si kuya Kirk.”

“Makakatulong ako sa iyo Lito.  Nurse ako.  Kailangang gamutin natin siya.  Naikuwento sa akin ni Topek na sumabog bahay ninyo kasama ng mga sindikato na gustong pumatay sa inyo kaya napagkamalan na patay na rin kapatid mo at ikaw lang nakatakas.  Hindi mo siya puwedeng dalhin sa ospital.  Madali siyang masundan dun ng mga sindikato.  Di ba sabi ko sa iyo kahit anong tulong ay ibibigay ko sa iyo bastat tawagan mo lang ako.  Ngunit hindi ka man lang tumawag kahit isang beses.   Naghihintay ako sa call mo araw-araw.  Ngayon ako na mismo ang tumawag sa iyo dahil siguradong kailangan mo tulong ko.”

“Sige, hintayin mo ako Shirley sa may Ali Mall.  Pupunta na ako dun ngayon.”

“Ok.  Salamat Lito sa pagtitiwala mo sa akin.”

Nakalimutan kong itago ang diary ni lolo Tacio sa aking pagmamadali.  Nasa ibabaw lang ito ng lamesa na nakabukas sa pahina na kung saan makikipaglaban na sila lolo Tacio at Graniso sa lahat ng alagad at kawal ni haring Turkido sa loob ng palasyo.

Tumakbo ako palabas ng bahay at sumakay ng taxi.  Alam kong may isa pang apartment si kuya sa may Cubao.  Siguro dun siya pupunta.

Napatingin ako sa National Bookstore dahil parang may kahawig si kuya Kirk na naglalakad sa tapat nyun ngunit hindi pala siya.  Napagkamalan ko lang. 

 Bumaba na ako ng Ali Mall at nakita kong maraming mga pulis ang nanduon na may hinahanap kaya tinext ko agad si Shirley:

“Nasaan ka na Shirley?  Nandito na ako sa labas ng Ali Mall.”

Hindi siya nagrereply.  Tinatawagan ko siya ngunit naka-off na cellphone niya.  Lalo akong nag-alala sapagkat nadamay pa siya sa kaguluhan at problema ng buhay ko.

Pumasok ako ng mall upang hanapin siya.  Ilang minuto ang lumipas ngunit hindi ko pa rin siya makita.   

Nag-ring muli ang aking cellphone at nakita kong ibang number ang tumatawag sa akin.

“Ikaw ba si Lito? Kapatid ni Kirk?”

“Bakit po?”

“Hawak namin ang girlfriend mong si Shirley.  Papatayin namin siya kung hindi mo ituturo sa amin pinagtataguan ng kuya mo!”

Bago ako sumagot ay pinag-isipan ko na munang mabuti kung ano ang nararapat kong gawin. Isang napakalaking problema ngayon ang sinusuong ko.  I’m now on the horns of a dilemma.  Naiipit ako ng dalawang malaking pader.  Ano ang gagawin ko?  Apat na options ang pumasok agad sa isip ko:

1.  Ituro ang dating apartment ng kuya ko sa Cubao.  Hindi ko naman sure kung nandun talaga siya para mailigtas ko sa kapahamakan si Shirley.  Makikipagkita ako sa kanila sa lugar na iyon para makuha si Shirley.  Kahit hindi ko siya girlfriend, puwede na rin, alam kong mahal niya ako at matututunan ko naman siya sigurong mahalin din.
2. Ang pagpilitang sabihin sa kanila na hindi ko talaga alam kung nasaan si kuya Kirk. Ang problema papatayin na nila si Shirley.  Baka abusohin muna nila si Shirley bago patayin.  Hindi maaaring mangyari yun.  Naiimagine kong umiiyak siyang nakayuko habang nakatutok sa kanya ang mga baril ng sindikato at tatadtarin siya ng mga bala. 
3. Ang umuwi na lang sa bahay at i-off ko na lang cellphone ko.  Magrelax.  Magbasa ng diary ni lolo Tacio kasi nakalimutan kong nasa ibabaw ng lamesa ko.  Kumain, matulog at magbasa hanggang matapos ang diary ni lolo Tacio.   Siguro patay na talaga si kuya Kirk at kasabwat lang si Shirley ng mga sindikato para alamin lang sa akin ang secret file sa mga taguan ni kuya Kirk.
4. Ang isuplong sa pulis ang panibagong problema na kinakaharap ko para sila na lang gumawa ng paraan na ma-solve ang trahedyang ito.  Ngunit baka may mga ilang pulis na kasabwat ng sindikato dahil huli na silang dumating noong humingi sa kanila ng tulong si kuya Kirk.  Hindi na rin sila nagpatuloy sa pa-iimbestiga mula ng mailibing ang sinasabing mga labi ng aking kapatid. 

Alam ba ninyo kung ano ang napili ko sa apat na yan?  Ano?  A, B, C, or D?  Tama kayo.  Wala.  Ito ang sagot ko sa mga sindikato:

“10:00 AM palang ngayon.  Tawagan ninyo muli ako ng 1:00 PM at sasabihin ko sa inyo ang sagot ko bastat ipangako ninyo na hindi ninyo sasaktan si Shirley.” Pagkatapos kong sabihin iyon ay pinatayan ko na sila ng cellphone.

Pinuntahan ko na agad yung dating apartment ng kapatid ko kung nanduon talaga siya.  Magpapatulong ako sa kanya para mailigtas si Shirley.  Kung wala siya dun ay magsosolo ako na gumawa ng paraan para mailigtas si Shirley sa mga kamay ng sindikato.

Matapos mapagkamalan naming patay na si kuya ay nakuha ko yung hard disk ni kuya na itinago niya sa ilalim ng floor ng aming kusina.   Wala akong balak na ibigay iyon sa mga sindikato.  Hindi ko pa nga nakikita ang loob ng mga files ng external hard disk niya.

Siguro may kinalaman yun sa universal access code para mapasok lahat ng online accounts sa Internet dahil dun interesado lahat ng hackers at crackers sa buong mundo. 

Ngunit malaki din ang sapantaha ko na ang secret file ay may kaugnayan sa isang research ng nominee ng Nobel Prize.  Ginamit niya lang siguro ang universal access code para makuha niya ang mga ninanakaw na files sa Internet ng mga sindikato.

Naaalala ko nung nagkukuwentuhan kami nang sinabi niya na: “The research is related to quantum DNA recombination between aquatic/aerial/terrestrial bioluminescence and post-modern floral envelope technology.” 

Hindi ko maintindihan ang mga sinabi niyang yun pero bandang huli ay natuklasan ko na ang mga nireresearch ng mga makabagong scientists ay matatagpuan ko lang pala sa pagbabasa ng diary ni lolo Tacio.   Kahit nga ang mga pag-aaral ng matataas na pilosopiya at relihiyon ay nandun na rin.

Nabanggit minsan sa akin ni kuya na may nakuha siyang treasure sa Internet pero hindi ko alam kung saang file niya naitago dun sa external hard disk niya. 

Madalas kong mapansin noon sa mga filenames niya na may “kx” na mga letra.  Marahil tumutukoy yun sa pinagsamang initials ng pangalan at alyas niya na “Kirk” at “Xpyder.”  May posibilidad din na ang basa dun sa “kx” ay “kicks” dahil black belter si kuya Kirk ng Jeet Kune Do.

Ang pamamaraan niya ng pagtago ang alam ko at iyon ay ang steganography.  Ang tanong: “What is the specific file of the external hard disk in which the secret file was steganographically hidden?” 

Kibo-kibo baka tayo ma-stroke!   Let’s get it on!

Mabilis akong tumakbo papuntang apartment ni kuya Kirk.  Bigo na naman ako.  Wala dun si kuya Kirk ng kumatok ako.  Sinilip ko ang bintana.  Walang mga gamit kahit isa.  Ilang taon na kasi ang nakakalipas kaya imposible ngang buhay pa siya at dun lang tumitira sa apartment na iyon na hindi na nagparamdam kahit isang beses sa aming pamilya.

Ngayon mag-isa ko ng haharapin ang mga sindikato upang mailigtas ko si Shirley.

Tinignan ko ang aking relos na bigay ni Mitch, 10:15 AM.  Ala una ko pa naman pinapatawag ang mga sindikato para sa aming deal.  Kayang kaya pa para makapagplano ng maingat.

Isang ideya ang pumasok sa isip ko.  Mga initial na galing sa initials ni Shirley – S at Mitch – M.  Tama!  Pupunta na muna ako sa SM at dun muna ako magpapalamig para makapag-isip ng maayos.

>>> PART TWELVE (12) 

PART | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 >>>

Ang Hiwaga ng Puting Rosas (10)

PART TEN (10)

Graniso Esteban 

“’Kaya pala nagagalit sa akin si Graniso dahil magkasing-ugali kami ni Diego.  Ano na nga po pala nangyari sa kanya?  Bakit wala siya dito sa inyong tahanan?’ang patuloy kong pag-uusisa kay tatay Isko.

‘Matapos pagdusahan ni Graniso lahat ng kaparusahan na para kay Diego ay hindi pa rin siya nagbago.  Sa halip na sumunod na siya sa amin, sinuway niya kami ng magdesisyon siyang pumunta sa bundok ng kawalan upang sundan ang kanyang kasintahan na si Crisel.  Nangyari yun nang ikaw ay nakakulong pa sa hukay.’  Pagpapaliwang sa akin ni tatay Isko.

‘Siya nga po pala may nakita ako ditong magandang babae nang ako ay mahuli ng mga kawal ng tribu ninyo.  Maputi siya at medyo singkit ang mga mata.  Kilala ninyo po ba siya?’  pagtatanong ko muli.

‘May dalawang malaking hikaw ba siyang ginto sa mga tainga niya?” tanong sa akin ni tatay Isko.

‘Opo at marami siyang pulseras na gawa sa mga ngipin ng hayup dahil matatalim ito.’ Ang magalang kong sagot.

‘Siya mismo si Crisel!’ ang daglian niyang sagot.

Laking gulat ko nang malaman kong kasintahan pala yun ni Diego at naging biktima sila parehas ng mga halimaw sa bundok ng kawalan.

‘Si Graniso ay ang pinakamagaling na mandirigma ng aming tribu.  Marami siyang napatay na mga halimaw na sumasalakay sa aming tribu.  Kinukuha naman ni Diego lahat ng mga pangil ng halimaw at ginagawa niyang pulseras upang iregalo sa mga kasintahan niya dito sa tribu.  

Pero si Crisel ang mahal na mahal niya kaya nang dagitin iyon ng halimaw ay sinisi niya si Graniso dahil abalang abala siya sa pakikipaglaban at hindi niya napansin na pinaglalaban na ni Diego ang pamilya ni Crisel na nilusob ng mga halimaw.  Humihingi ito ng saklolo kay Graniso ngunit hindi niya ito narinig dahil sa napakaraming halimaw ang sumalakay ng gabing iyon.  

Walang kasalanan si Graniso ngunit siya ang palaging sinisisi at inaaway ni Diego.  Hanggang isang araw, nagdesisyon si Diego na pumunta sa bundok ng kawalan.  Kahit anong pagbabawal namin sa kanya ay hindi siya nakinig sa amin.  Hindi na siya nakabalik pang muli sa aming pamilya.’  Patuloy na pagkukuwento ni tatay Isko na parang nagsisikip na naman ang paghinga.

Nanghina tuloy ako nang malaman ko na yung babaeng nagpatibok ng aking puso ay kasintahan na pala ni Diego at ngayon ay halimaw na rin kasama niya.  Nakakalungkot talaga.

Ngunit ngayon ko naunawaan ang pag-uugali ni Graniso.  Lumapit ako sa kanya at nagsabing: 'Puwede ba kitang tawaging kuya Graniso?'

Nakita kong nagningning ang kanyang mga mata at ngumiti siya na nagsasabing: 'Oo naman, bakit hindi, naikuwento na ba sa iyo ni tatay ang patungkol kay Diego?  May pagkakahawig ka kasi sa kanya.  Sana lang nga huwag kang matigas ang ulo.  Sundin mo mga bilin sa iyo ni tatay upang kahit paano ay hindi siya masaktan muli katulad ng dinanas niya kay Diego mula ng mawala ito.'

Kinagabihan ay nagdesisyon na ako na huwag pumunta sa dulang na inihanda ni Haring Turkido. Tuwang tuwa si tatay Isko, kuya Graniso at ang iba pang miyembro ng pamilya ng malaman nilang hindi na ako pupunta sa bundok ng kawalan.  Niyaya nila ako na pumunta sa isa nilang kamaganakan ngunit pagod akong masyado at nagpapagaling pa ako sa mga tama ng pana at sibat sa aking katawan kaya hindi ako sumama.  

Natutulog na ako nang makarinig ako ng malalakas na katok sa pintuan.  Hindi ko akalain na susunduin ako ng mga alagad at kawal ni Haring Turkido ng gabing iyon.  

Binuksan ko ang bintana at sinabing: 'Bakit?  Anong kailangan ninyo?  Wala dito ang pamilyang Esteban.'  

'Ikaw ang kailangan namin.  Pinasusundo ka ng mahal na Hari.' ang sagot ng mga kawal.

'Ayokong sumama.  Nagdesisyon na ako na hindi na ako lulusob sa bundok ng kawalan.  Ayoko pang magpakamatay.'  ang paliwanag ko.

'Ipapapatay ka ni Haring Turkido ngayon mismo kung hindi ka sasama sa amin.  Ipinaghanda ka na niya ng malaking dulang sa kanyang palasyo.' ang sabay-sabay na sabi ng mga kawal.

Winasak nila ang pintuan at isinakay ako sa isang sasakyan na pinatatakbo ng anim na kabayong itim.

Namangha ako sa aking nakita.  Napalaki pala ng palasyo ni Haring Turkido.  Masmalaki kaysa sa templo niya.  May mga ilawang apoy ang aming dinadaanan at pagdating sa gate ay napakaraming tao na mga alagad ni Haring Turkido.

May mga manunugtog ang palasyo at mga kawal na magkakaharap na sumasaludo sa pagpasok ko.

Pagbukas ng ikalawang gate ay sinalubong agad ako ni Haring Turkido at dun sa pinakaunahang lamesa ako pinaupo na katabi ng kanilang princesa.  Tila isang magandang panaginip na sinundan ng bangungot.

Minsan ang isang problema ay natatakpan ng pagpapala sapagkat ako ay lubusang namangha nang makita ko ang mga katulong o alipin na nagsisilbi sa palasyo ni Haring Turkido.  Lahat sila ay magaganda at tunay na kaakit akit.  Masmaganda pa sila kay Crisel.  Yun pala ang tinatagong lihim ng palasyo.  Wala akong itulak at kabigin. 

Lahat sila ay nakangiti na nagsisilbi sa akin.  Ngunit may nagbigay sa akin ng alak na ubas sa aking saro at siya ay simple lang.  Hindi siya nakangiti.  Seryoso yata siya sa buhay.  Problemado sa tingin ko.  Tinanong ko agad ang kanyang pangalan. Hindi niya sinagot ang aking tanong bagkus binigyan niya agad ng alak ang kanilang princesa na katabi ko.

Nakita ko siyang bumalik sa isang pintuan na kung saan nangagagaling lahat ng handa sa dulang. Nais ko sana siyang sundan nang biglang magsalita si Haring Turkido: 'Magandang gabi sa inyong lahat!  Ngayon ay isang bayani na naman ang magpapakita ng kanyang tapang sa ating harapan.  Siya ang lulusob sa mga halimaw dun sa bundok ng kawalan.  Katulad ng ating tradisyon at kinagawian, magpapakitang gilas na muna siya sa atin sa pamamagitan ng pakikipaglaban sa apat na ating mandirigma.'

Akala ko ay makakatagpo ko na ang bago kong binibini ngunit tabak at kamatayan pala ang haharapin ko sa dulang na ito.

Nagsilabasan na ang apat nilang mandirigma at paikot ikot sa may gitna na may tigdadalawang nangingintab na tabak.

Nagsitayuan ang lahat at nagpalakpakan.  Sinesenyasan na ako ni haring Turkido na pumunta sa gitna.  Hindi ako tumayo.  Ayoko pang mamatay.  Bata pa ako.  Marami pa akong pangarap sa buhay. Makakabalik pa ako sa aking mundo. Magkakaroon pa ako ng masayang pamilya.  

Hanggang isip lang mga iniisip ko sapagkat kinarga na ako ng dambuhalang princesa at inilagay sa may gitna.

Lalong nagsigawan at nagpalakpakan ang mga tao.  Pinaligiran na ako ng apat na mandirigma na may mga tabak.   Ako ay walang sandata.  Paikot ikot din ako at humahanap ng tiyempo para makalusot, makatakbo at makatakas.

Sabay-sabay na akmang  tatagain nila ako ng todo.  Nakita kong papatayin talaga nila ako kaya yumuko ako at lumusot sa pagitan ng mga mandirigma.  Mabilis akong gumapang palayo sa kanila ngunit hinuli at ibinalik ako ng mga kawal na nakapaligid sa amin.

Pinaikutan muli ako ng mga mandirigma at sabay-sabay na namang tatagain ako kaya umupo na lamang ako, ang aking mga kamay sa ibabaw ng aking ulo, pumikit at nanalangin ng taimtim sa Diyos na sana ay mapunta ako sa langit ng mga langit pagkatapos ng aking tiyak na kapahamakan at kamatayan.

Nagsigawan lahat ng mga tao sa tuwa.  Hinihintay kong may lumapat na mga tabak sa aking katawan ngunit ilang minuto na ang lumilipas ay wala pa rin.  Nang unti-unti kong iminulat ang aking mga mata nakita kong nakabulagta na ang apat na mandirigma.  Nakatayo na katabi ko si kuya Graniso.

'Ako ang labanan ninyo at hindi ang bunso kong kapatid na si Tacio.' ang sigaw ni kuya Graniso.

'Graniso, huwag kang makialam dito, kung gusto mong lumusob sa bundok ng kawalan, sabihin mo at ipaghahanda kita ng dulang, ngunit hindi para sa iyo ang gabing ito.'  ang pagalit na sigaw ni haring Turkido.

'Nagsabi na sa amin si Tacio na hindi na siya pupunta sa bundok ng kawalan kaya pinasusundo na siya ni tatay Isko.  Huwag ninyo siyang pilitin.'  ang sagot ni kuya Graniso.

Itinayo niya ako ngunit pinaligiran na kami ng mga alagad at kawal ni haring Turkido.  Naghihintay na lamang sila ng hudyat upang patayin kaming dalawa.'

'Huwag kang matakot Tacio, ipagtatanggol kita at ipaglalaban kita ng patayan.'  ang bilin sa akin ni kuya Graniso.

Biglang sumigaw ng napakalakas si haring Turkido: 'Kung kamatayan ang gusto mo ngayong gabi Graniso Esteban, ibibigay ko yan sa iyo, pinasok mo ang aking palasyo, isinama mo pa sa kamatayan ang ampon ninyong si Tacio.  Hahahaha!!!! Mga minamahal kong alagad at mga magigiting kong mga kawal, huwag hayaang makatakas ang mga taong yan, patayin sila!!!!'"

>>> PART ELEVEN (11)

PART | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | >>>

Ang Hiwaga ng Puting Rosas (9)

PART NINE (9)

Binuksan ko muli ang diary upang malaman ko ang naging reaksyon ni lolo Tacio sa pagkakakita niya ng babaeng hindi naman niya gusto at dun ko nabasa ang isang kuwento na tunay na makakainspire para sa lahat:

"'Mahal na hari, hindi ko po kinakailangan ng gantimpala upang makagawa ng kabayanihan sa inyong tribu, ang nais ko lamang ay makatulong at mapuksa ang kinatatakutan ninyong mga halimaw,' ang bigla kong naibulalas upang makaalis na agad ako sa harapan ng kanilang princesa.

'Magaling kung ganun, pinahahanga mo kami sa iyo binata, mamyang gabi ikaw ay aking inaanyayahan sa isang napakalaking dulang bilang paunang pagbubunyi natin ng iyong nalalapit na pagtatagumpay!' ang sagot ni Haring Turkido.

Lumapit sa akin sila Tatay Isko kasama ng mga pinunong matatanda upang lumabas ng templo.

Nakita ko si Graniso sa labas ng templo kasama ang mga taga tribu na may mga dalang sandata.  Dun ko nakita na handa rin palang makipaglaban siya para sa kanyang ama.  Ngunit galit ito na nakatitig sa akin.

Pauwi na kami at ang mga tao ay nagsisunod sa amin.  Hawak ni tatay Isko ang aking braso habang sinasabi niya: ' Anak, nakikiusap ako sa iyo, huwag na huwag kang pupunta sa bundok ng kawalan.  Lahat ng pumupunta duon ay nawawala ang kanilang normal na pagkatao sapagkat nagiging halimaw sila.  Ayokong ikaw ay mapariwara.'

Sadyang napakatigas ng ulo ko kaya kahit anong pakiusap ni tatay Isko ay hindi ko pinakikinggan.  Kaya sunod-sunod na trahedya ang dumating sa aking buhay.

Pagdating namin sa bahay ng pamilya Esteban, naglakas loob akong magtanong kay tatay Isko patungkol kay Graniso sapagkat palaging galit siya sa akin.

'Pagpasensyahan mo na yang panganay na anak ko na si Graniso.  Marahil nakikita niyang muli ang nangyari sa aking bunsong anak na si Diego.  Ako pa ang hari noon dito sa aming tribu.  Kasing edad mo siya noon at gusto niya ring puksain ang mga halimaw dun sa bundok ng kawalan.  Ilang beses ko siyang pinagsabihan at pinagbawalan.  Palaging nag-aaway na sila ni Graniso dahil sa katigasan ng ulo ni Diego.  Napakaraming kalokohan ang ginagawa niya.

Tag-gutom noon at halos walang makain kaya nag-isip kami ng pamamaraan para hindi mamatay sa gutom ang buong tribu.  Inuunti unti namin ang bigas mula sa imbakan para sa lahat.  Apat na takal lang ng bigas ang aming naibibigay sa bawat pamilya araw-araw.  Ngunit kahit paano ay nakakakain parin kami.

Isang araw ay nawala ang isang sakong bigas sa imbakan na aming tribu.  Alam ni Graniso na si Diego ang may kagagawan niyun dahil nakita ni Graniso na ipinamamalit ni Diego ng alak ang bigas para sa kanyang mga barkada.  Lihim niyang pinagsabihan ang kanyang mahal na kapatid ngunit hindi ito nakinig sa kanya.

Hindi ko alam ang mga pangyayaring iyon kaya nagbigay ako ng kautusan na hahagupitin ng latigo ang mapapatunayang nagnakaw ng isang sakong bigas.  Trentang beses na hagupit sa may likuran habang nakabitin at hindi pakakainin ng isang linggo.


Sumunod na araw ay nawala ang isang kalabaw.  Nagbigay muli ako ng kautusan na hahagupitin ng setentang beses ang mapapatunayang magnanakaw at dalawang linggong walang pagkain.  At sa ikatlong pagkakataon na pagnanakaw ay hahagupitin ng isang daan na beses ng latigo at tatlong linggong walang pagkain.


Sa ikatlong araw na pagbabantay sa mga pag-aari ng tribu, nahuli ng mga kawal si Diego na nagnanakaw ng mga tinuyong isda sa imbakan.


Nalungkot ako nang malaman ko na ang magnanakaw pala ay ang aking bunsong anak.  Wala akong magagawa kundi ang parusahan siya sa harapan ng lahat ng tao.'  

Nakita kong nangingilid na ang mga luha sa mga mata ni tatay Isko habang siya ay nagkukwento.


'Dumating na ang araw ng kaparusahan at alam nating lahat na ang utos ng hari ay kailanman hindi mababali.  Inipon na ang lahat ng tao.  Nakahanda na ang bitinan.  Hindi ako makatingin at inilabas na ang salarin, ang bunso kong anak na si Diego.


Hindi ko na kaya pang magsalita para sa kahatulan.  Ang aking tagapagsalita na si Primo ang pinagbasa ko ng hatol ni Diego, isang daang hagupit ng latigo at tatlong linggong hindi pakakainin dahil sa tatlong beses na pagnanakaw ng pagkain ng buong tribu.


Sinimulan na ang paghagupit.  Sa bawat hagupit ay tumitilamsik ang dugo at umiiyak siya ng napakalakas.  Anim na beses palang na hagupit ay sugat-sugat na ang likuran ni Diego at pumapalahaw siya ng pagmamakaawa sa akin. Sinusulyapan ko lamang siya ay nasasaktan na ako ng lubusan.  Hindi ko na kaya pang tinggnan at pakinggan ang mga nangyayari.


Biglang isang tao ang tumakbo upang yakapin ang duguang si Diego.  Siya ang hinagupit ng berdugo, ang tagapagparusa, upang umalis ngunit maslalo niyang niyakap ng mahigpit si Diego, nang aking pagmasdan kung sino ang sumalo ng kaparusahan ni Diego, ang nakita ko ay si Graniso.  


Tumingin siya sa akin at nagsabi, 'Tatay, mahal na hari, ako na lang ang parusahan ninyo alang-alang sa aking bunsong kapatid.'  Nakatingin din sa akin ang berdugo at ang lahat ng mga tao.  Tumango ako habang nakayuko akong naglalakad patungo sa aking trono.  Nagsisikip na ang aking paghinga.  Siya ang hinagupit ng makailang beses.  Narinig kong nagsalita ang isang kawal na nakamasid sa ginagawang paghugupit ng walang tigil kay Graniso: ' Walang katumbas na pagmamahal.'"

Nakakapagtaka na may pagkakatulad ng kaunti ang buhay nila Graniso at Diego sa buhay namin ni kuya Kirk. Marahil ito ay coincidence lamang.  Parehas nagsacrifice ang aming mga mapagmahal na kuya para sa katulad naming mga bunso na matitigas ang ulo at suwail. 


Sa aking pagpapatuloy na pagbabasa ng diary ni lolo Tacio.  Isang napakalinaw na bagay ang aking natuklasan.  Hindi pala si lolo Tacio ang tunay na bida sa kanyang diary.


>>> PART TEN (10)

PART | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | >>>

Ang Hiwaga ng Puting Rosas (8)

PART EIGHT (8)

Sacrifice

Labis akong nagtaka sapagkat ang unang pinuntahan nila ay ang ilalim ng hagdanan na aking pinagtataguan.  Dumiretso agad sila upang alisin mga nakatabon sa aking mga damit at nahuli ako.  Siguro may heat detector sila para sa normal body temperature ng tao na thirty-seven degree celcius.  Binitbit ako sa may kuwelyo at ipinakita sa kanilang lider na nakamaskara.  Umiling ito at tinutukan ako ng baril sa ulo.

“Alam mo ba kung nasaan ang secret file?”  tanong sa akin ng bandido.

“Hindi po.  Bata pa po ako kaya wala po akong alam sa computer.”  dagliang sagot ko. 

"Ikaw ba si xpyder?" tanong niyang muli.

"Hindi po."  sagot ko.

"Sino ka bata?  Kaano ano mo may ari ng bahay na ito." nagtanong ulit siya

"Kapatid po ako." sagot ko ulit.

Babarilin na sana ako ng lider nila nang biglang may narinig kaming sumisigaw mula kusina at tumatakbo palabas ng wasak na pintuan.  Umuusok ito.  Binuhusan ng kumukulong tubig.  Alam na ng mga sindikato kung sino may gawa.  Sampung armado ang pinapunta ng lider sa kusina.

Isang katahimikan ang bumalot sa lugar na yun.  Mga senyas ng kamay ginagamit nila sa pag-uusap ng kanilang mga gagawing pag-atake.

Binasag ang katahimikan ng tunog ng electric generator namin sa may kusina.  Dahan-dahan pa rin ang mga armado sa paglusob.

Biglang umilaw ang searchlight sa may kusina.  Halos mabulag ang mga sindikato dahil sa lakas ng liwanag nito at dulot ng suot nilang night vision.  Nangangapang lumabas ang sampu na parang mga bulag.

Muling sumenyas ang lider nila ng panibagong sampung armado na lulusob.  Inalis nila mga suot nilang night vision.

Biglang namatay ang generator at searchlight.  Muling nagdilim ang paligid.

Narinig naming may mga pumapatak na likido sa kusina na ang amoy ay katulad ng gaas o gasolina.  Umapoy bigla ang sampung mga armado.  Tumakbo palabas na naglalagablab.  Ang ilan sa mga nasusunog ay namamaril na ng walang kontrol at natamaan ang kanilang mga kasamahang sindikato.  Pinagbabaril nila ang mga nasusunog upang manahimik.

Sumigaw ang kanilang pinuno: "Ang kailangan lang namin ay ang secret file!!!  Ibigay mo na sa amin!  Kung hindi ay tatadtarin ka namin ng bala sa iyong pinagtataguan!!!"

Tumunog ang aking cellphone at nakita kong nagtext sa cellphone ko ang aking kapatid: "Isuot mo na ang homemade tear-gas mask na ibinigay ko sa iyo.  Ngayon na. Pagnakita mong hindi na sila makakita at nagkakagulo na, tumakbo ka palabas pero sa may likuran ka dumaan."

Hindi ko namalayan na ang mga sindikato ay nakatingin na sa akin habang binabasa ko ang text sa cellphone. Pagtingala ko ay nakaikot na sila sa akin.

Biglang nakita kong may mga lata o canister na gumugulong papunta sa mga sindikato at may mga lumalabas na makakapal na usok.  Tear gas.

Agad-agad kong isinuot ang homemade tear-gas mask.  Nagbasakan ang ilang mga armadong kalalakihan sa pagkahilo dulot ng tear gas.

Sinamantala ko ang pagkakataon at ako ay tamalilis sa may likuran upang tumakbo ngunit may mga sindikato palang nanduon din sa may likuran ng aming bahay kaya nahuli ulit nila ako.

Binitbit muli nila ako sa kanilang lider.  Galit na galit ito na sumigaw:  "Xpyder, lumabas ka na diyan sa lungga mo, papatayin namin ang iyong kapatid kung hindi mo sa amin ibibigay ang secret file na kailangan namin!!!"

Dun ko nakitang lumabas ang aking kapatid na nakaitim ng damit at pantalon.  Nakataas ang mga kamay na sumuko.

"Pakawalan ninyo ang aking kapatid at ibibigay ko sa inyo ang secret file."  Ang salitang binitiwan ni kuya Kirk.

Binitiwan ako ng lider ng sindikato at sinabihan ako ng kuya ko na tumakbo hanggang sa labasan.

"Huwag titigil sa pagtakbo at huwag kang lilingon Lito." bilin sa akin ng aking kuya.

Tumakbo ako ng napakatulin. Hindi ako lumingon katulad ng sinabi ng aking kapatid. Umiiyak ako habang tumatakbo dahil sa lubos kong pagkaawa sa aking kuya.  Narinig ko na lamang ang isang napakalakas na pagsabog. Ang buong bahay namin ang sumabog kasama ng mga sindikatong nasa loob ng aming bahay.

Dumating na ang mga pulis kaya ang ilang miyembro ng sindikato na nakaabang sa labas ay nagkanya kanyang takas. Nakalugmok ako sa may gilid ng aming subdivision.  Umiiyak ako ng makita ako ng mga pulis.

Nagkaroon ng imbestigasyon sa aming subdivision.  Isinama ako sa may police station.  Sinundo ako ng aking tiyahin upang makauwi sa kanyang bahay at duon muli manirahan hanggang college.

Isang trahedya ng buhay ko na hindi ko makakalimutan.  Hindi nakuha ang bangkay ng aking kapatid.  Marahil nasunog o naubos ng malaking pagsabog.  Mga abo na nanduon sa bahay namin ang sinapantaha naming lahat na mga labi niya upang mailibing ng maayos.

Minsan habang naglalakad ako sa may palengke kasama ang aking tiyahin, nakita ko ang aking kuya na nagmamadaling pasakay sa isang jeep.  Alam kong hindi ako nagmamalikmata.  Siya talaga iyon.  Medyo tumaba lang siya.  Ngunit hindi ko na siya naabutan upang masiguradong kapatid ko talaga siya at hindi lang kamukha.  Wala siyang kakambal.  Kaya iyon ay naging palaisipan sa akin kung buhay pa siya o patay na talaga.

Isa sa malaking pagkakamali ko ay ang pabayaan ang aking kuya na harapin ang mga sindikato.  Hindi ko man lang siya natulungan kahit sa mumunting kaparaanan na alam ko.  Ganun din ang hindi ko pagsunod na i-silent mode ang cellphone ko kaya nakita ako ng mga taong iyon na salot ng lipunan.

Maspinili ng kapatid ko na siya ang mamatay kaysa ako ang patayin ng sindikato.  Nagsacrifice din siya para hindi mapasakamay ng mga masasama ang secret file hanggang ngayon.

Ano kaya yung sinasabi nilang secret file?  Ano ba kaugnayan nyun sa pakikipaglaban ng aking kapatid sa mga sindikato?  May nakakaalam ba ng kanyang ginawang kabayanihan para sa buong mundo kung bakit hindi tuluyang bumagsak ang lahat na ekonomiya at nakabangon tayo sa pansamantalang krisis na ating pinagdaanan?

Minsan natuklasan ko na ang secret file pala ni kuya Kirk ay itinago niya sa napakasimpleng kaparaanan na kung tawagin ay digital steganography.

Napakarami ang naituro sa akin ni kuya Kirk na mga survival technique/strategy bago siya lumisan.  Tila inihanda na niya ako na pasukin ang yungib ng kamatayan at lugar ng kababalaghan kahit hindi niya alam ang diary ni lolo Tacio.

>>> PART NINE (9)

PART | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | >>>

Ang Hiwaga ng Puting Rosas (7)

PART SEVEN (7)

Perfect

Napatawa ako ng husto nang mabasa ko ang bahagi ng diary na ito ni lolo Tacio.  Hindi kasi lahat ng bagay na gusto natin ay makukuha agad natin, hindi rin lahat ng nakukuha natin ay gusto natin at lalong hindi lahat ng gusto natin ay talagang kailangan natin.  Alam din nating lahat na hindi lahat ng gusto natin ay tama.  Madalas nga mali. 

Hindi ko lang sure kung tama ang pagkakagusto ni lolo Tacio dun sa babae na una niyang nakita sa may tribu.   

Hindi pa nga nagpapakita hanggang sa bahaging ito ng diary ni lolo Tacio.  Nasaan na kaya siya?  Siguro sa bandang unahan pa ng diary ni lolo Tacio, mga 10 or 20 pages pa.

Sa buhay nating ito, dapat marunong kang manalangin sa DIYOS.  Ang sagot Niya ay pwedeng “Oo,” “Hindi,” o kaya naman ay “Maghintay.” Dapat lahat ng ginagawa natin ay lubos nating pinag-iisipan at huwag pabigla bigla.  Ang kailangan ay tamang desisyon, sa tamang oras o sandali, sa tamang lugar, at sa tamang sitwasyon.  Perfect timing ika nga.

Bumalik tuloy sa aking ala-ala ang napakasaklap na nangyari sa aking panganay na kapatid nang siya ay mamatay.  Siya si kuya Kirk.   Kung ako ang tatanungin ngayon kung sino dapat maging bayani para lang sa akin, hindi si Rizal o si Bonifacio ang bayani sa buhay ko, ang tunay na bayani para sa akin ay ang aking kapatid.

Habang nakaburol ang aking kapatid noon sa bahay at napakaraming tao, lumabas ako, tumingala sa langit, tiningnan ang mga bituin, at nagtanong patungkol sa riyalidad ng buhay at kamatayan.

Pinapatay ang aking kapatid ng isa sa pinakamakapangyarihang sindikato na umiiral sa mundo na kung tawagin nila ang kanilang mga sarili ay “cyber-army.”  Grupo sila ng mga cyberterrorist o black hat hackers.  Mga programmer ng computer na nagnanakaw ng mga pera online sa mga bangko, sa mga online accounts ng mga computer users, million or marahil nga billion dollars ang nakukuha nila taon-taon.

Noong ako’y elementary pa lamang, sa tiyahin ako nakatira ngunit nang ako ay maghigh school naging malaya bigla ako kasi pinatira ako kay kuya Kirk.  Nakatira siya sa isang subdivision.  Palagi siyang abala sa pagkokomputer sa talang buhay niya.

Computer engineer ang panganay kong kapatid kaya nga nahilig din ako sa computer dahil sa kanya.  Sinundan ko mga yapak niya.  Tatlo ang library niya dahil palabasa siya. Napakakapal na ng kanyang salamin.  Ngunit hindi alam ng lahat na siya ang gumawa ng paraan upang hindi mapasok ng mga hackers ang World Bank, IMF at Bangko Sentral ng Pilipinas.  Palagi siyang anonymous online.  Ngayong wala na siya, sasabihin ko sa inyo kung ano alias niya sa Internet: XPYDER.

High school ako noon at nakita kong nagcocomputer si kuya Kirk sa kanyang kuwarto, limang computer ang gamit niya, pulang computer ang nasa gitna at napakaraming mga nakabukas na program ang ginagamit niya ng sabay-sabay.  Abalang abala siya.  Hindi niya namalayan na nasa likuran na niya ako at pinapanood ko ang mga ginagawa niyang program.

Madalas ang nakikita kong mga websites sa computer niya ay patungkol sa CIA, FBI, Mossad, at iba pang secret agency ngunit sa time na iyon iba ang nakita ko.  Mga online banks ang nakita ko.  Narinig kong may kausap siya sa kanyang headset at sinasabihan niyang walang puwedeng makakatalo sa kanya sa programming.

Dun ko natuklasan na kinakalaban niya na pala ang isang grupo ng black cyber-army na naka-establish sa ibang bansa.  Sa aking pagkakaalam, binubuo yun ng mga sampu, lambing-lima o kaya mahigit dalawampung hackers na simultaneously silang umaatake sa kanilang target victim.  Samantalang mag-isa lang ang aking kuya Kirk. 

Sumigaw siya ng “Eureka!”  Alam kong may na-solve na naman siyang napakabigat at napakahirap na problema.  Biglang lumingon siya at nakita ako.  Akala ko pagagalitan niya ako. 

Ngunit pinaupo niya ako sa tabi niya at dun ipinaliwanag niya sa akin sa unang pagkakataon ang mga ginagawa niyang program.  Hindi ko pa rin maintindihan karamihan sa mga pinagsasabi niya kahit pinipilit niya pababawin ang paliwanag at bihira siyang gumamit ng technical jargon. 

Sa tingin ko, ipinamamana na niya sa akin ang kanyang kaalaman.  Parang nagpapaalam na siya.  Minsan nakikita kong nangingilid mga luha sa kanyang mata.  Akala ko noon kapupuyat lang at kakokomputer.  Hindi pala.

Lumipas ang mga araw at nanatiling abala siya sa pagcomputer.  Ang pahinga niya lang ay pagkain.  Umuorder na lang siya sa mga food chain.  Siguro mga tatlo hanggang apat na oras lang siya kung matulog, minsan sa madaling-araw at minsan sa hapon.

Hanggang isang gabi, nakita ko siyang nagmamadali.  Iniimpake niya mga gamit niya at gumagawa ng back-up sa kanyang external hard disk.  Ang ibang computer niya ay pinoformat niya na.  Nagtaka ako.  Nagpapakulo rin siya ng mga tubig sa may kusina.

Kagagaling ko palang noon sa isang sunog kaya marumi ang aking damit.  Yun yung time na iniligtas ko si Shirley at ang kanyang kapatid sa nasunog nilang bahay.  Nais ko sanang ikuwento ang kabayanihang ginawa ko ngunit sa gabing iyon, hindi puwede.

“Isara mo muna mga pintuan Lito, bilisan mo at iimpake mo na rin mga gamit mo at aalis na tayo ngayon rin!”  Nagmamadaling bilin sa akin ng aking kuya Kirk.

“Ha? Bakit kuya?  Anong dahilan?” pag-uusisa ko.

“Padating na mga hired killers ngayon.  Umupa yung mga kalaban kong sindikato sa ibang bansa ng mga killer dito sa Manila para ipaligpit ako.  80 million pesos ang halaga ng ulo ko.  Namonitor ko palang sa satellite ko.  Bilisan mo, dali.  Na-trace nila ako pero na-trace ko din sila.”

Biglang may narinig kaming may mga binaril sa gate.  Yung mga guwardiya.  Pinatay lahat sila ng mga sindikato.

Kinuha ko telescope ko at sinilip ko sa bintana, nakita kong anim na itim na van ang pumasok sa subdivision namin.

“Kuya, nandiyan sila, anong gagawin natin?” ang pagtatanong ko ng may pangangamba.

“Alam ko, ako ang bahala, maghintay ka lang at may tinatapos pa ako ditong gawain.” Sagot sa akin ni kuya Kirk ng kalmado at walang kaba.

Nagsibabaan agad mga armadong kalalakihan.   Lahat din sila ay nakaitim na jacket at may mga inilabas na night vision na susuotin nila para makakita sila sa dilim.  Pinasabog na muna nila mga poste ng kuryente namin.  Total blackout.  Ayaw gumamit ni Kuya Kirk ng flashlight.  Ngunit nakasindi pa rin mga computer ni kuya Kirk dahil sa UPS.

Lahat ng mga high-powered gun nila ay may mga laser pointer.  Hinahanap na nila ang bahay namin.  Itinaob ni kuya ang mga monitor at tinalukbungan ng trapal ang mga ito para hindi makita ang mga liwanag nito habang nagfoformat.

Alam nila kung nasaan bahay namin kaya lahat sila ay kitang kita ko na papalapit na sa amin.

“Makinig kang mabuti.  Lahat ng sasabihin ko ay yun lang gagawin mo.  Dapat makaligtas tayo sa kamatayan sa anumang paraan.  Kailangan mong sundin lahat ng sasabihin ko at yun lang wala ng iba pa.  Malinaw ba yun?”  pabulong na sabi sa akin ng aking kuya.

“Ngayon i-silent mode mo cellphone mo, pagnaghiwalay na tayo diyan tayo mag-cocommunicate.  Lahat ng instruction ko ay diyan mo makikita sa mga text ko.”

Binigyan niya ako ng homemade tear-gas mask at itinago niya ako sa ilalim ng aming hagdanan. Tinabunan niya ako ng mga damit. Napakatahimik ng sandaling iyon.  Walang kaluskos man lang akong naririnig.  Biglang isang pagsabog ang narinig ko, ang pintuan namin. 

Hindi pa rin nagtetext sa akin ang aking kuya.  Nanginginig na ako sa takot at pinagpapawisan ng todo.  Sa isip ko nung time na iyon ay iniwan na ako ng kuya ko.  Tila ang naririnig ko na lang ay ang mabilis na tibok ng puso ko sa sobrang nerbyos.

Gusto ko na ring lumabas ng bahay para tumakas.  Hindi ko na alam ang aking dapat gawin.  Ngunit naalala ko bilin ng kuya ko na siya lamang susundin ko kaso wala pa siyang instruction na anuman.

Narinig ko na ang mga yabag ng hired killers.  Sa mga siwang ng mga damit na nakatabon sa akin, nakikita ko mga laser pointer ng baril nila.  Ito na siguro ang katapusan ng daigdig para sa akin.

>>> PART EIGHT (8)

PART | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | >>>

Ang Hiwaga ng Puting Rosas (6)

PART SIX (6)

Habang pinagmamasdan ko sa lamesa ang bulaklak ay natabig kong bigla ang kuwadro ng picture namin ni Kuya Kirk, ang aking kapatid na sumakabilang buhay na, kasama ng aming mga magulang na hanggang ngayon ay naninirahan sa abroad mula pa nang aming pagkabata.  Nalungkot ako nang makita yun.  Pinulot ko ang picture namin na lumabas mula sa basag na kuwadro at iniipit ko sa diary ni lolo Tacio para madala ko saan man ako magpunta.

Muli kong pinagmasdan ang bulaklak. Ang kulay ng tuyong bulaklak ay parang kalawang.  Lahat naman siguro ng natutuyong bulaklak ay ganun, minsan pa nga ay kulay itim na o kaya naman ay dark brown.

May mga tinik ang bulaklak kaya iyon ay isang rosas.  Imposible naman na iyon ay bulaklak ng kalamansi, dalanghita, cactus, bungabilya, guyabano, at iba pa.  Napakalinaw na bulaklak iyon ng rosas.

Marahil ay kulay pula ang rosas nang iyon ay sariwa pa.  Napakarami kasi akong nakitang pulang rosas na pananim sa tabing daan patungo duon sa aming probinsya.  Naaalala ninyo pa ba sa pinakasimula ng kuwento ko? 

Alam ko sasabihin ninyong mga nagbabasa ng sulat-pelikulang ito na kulay puti ang rosas.  Tama!  Syempre, obvious na nasa pamagat, ang hiwaga ng “puting” rosas.  Hindi kayo nagkakamali.

Muling ipinagpatuloy ko ang aking pagbabasa ng napakahiwagang diary ni lolo Tacio:

“Sa ilang araw, buwan or marahil taon na pagkakakulong ko sa hukay ay nagdesisyon ang mga pinuno ng tribung iyon na ako ay bigyan na ng kalayaan.  Ngunit tumutol si Haring Turkido.  Ilang kabilugan ng buwan ang lumipas at hindi nangyari sa akin ang hinihintay nila.  Bagkus nanatili akong nakakulong sa may hukay habang tinitingnan nila sa kabilang kuwarto na may pagitan ng mga bakal, tanso at salamin.  Nakakarinig ako ng iyakan, hiyawan, digmaan, sigawan, atungal ng mga halimaw, at iba pa tuwing kabilugan ng buwan.”

Sa aking pagbabasa ng kanyang kasaysayan parang lumalabas na hindi siya pinagkakatiwalaan ng mga tao at pinagbibintangan siyang hindi tao mismo.

Nakumpirma ang aking palagay nang mabasa ko pa ang mga sumunod na mga pahina.

“Laking pasasalamat ko na isang araw ay pinalaya na rin ako ng mga pinuno ng tribu kahit pa tutol si Haring Turkido.  Pagkalabas ko ay isang pamilya ang aking nakilala at nag-aruga sa akin. Ako ay kanilang kinaawaan dahil sa kalunos lunos kong kalagayan. Sila ang nagpaliwanag sa akin kung ano ang tunay na nangyari sa tribu nila.  Iyon ay ang pamilyang Esteban.  Naging malapit sa akin ang labing-isang miyembro ng pamilya maliban kay Graniso na patuloy pa ring nagdududa sa aking pagkatao.

Napansin kong halos lahat ng tao ay gumagalang kay tatay Isko.  Tatay din ang tawag nila sa kanya.  Siya ang nagtuturo sa kanila sa tamang pamumuhay at hanap-buhay at tinutulungan niya ang mga taong naghihirap duon katulad ko.

‘Tacio, noon ay napakaraming tao dito sa aming tribu ngunit mahigit kalahati na ang nawawala at napupunta duon sa kabilang bundok ng kawalan.  Tuwing kabilugan ng buwan ay sabay-sabay silang umaatake dito sa aming tribu at nangunguha na panibago nilang biktima.  Nagiging katulad nila lahat ng taong kanilang dinadala sa bundok ng kawalan.’  Ito ang paliwanag sa akin ni Tatay Isko ang ama ng pamilyang Esteban.

‘Mga karaniwang tao sila sa umaga’t hapon ngunit pagdating ng alas-otso sa kabilugan ng buwan, lahat sila ay nagbabago, nagiging mga halimaw dahil inaalihan at sinasapian sila ng mga demonyo.  At muling bumabalik sa kanilang pagkatao sa pagbubukang-liwayway.’ Ang patuloy na pagpapaliwanag ni Tatay Isko.”

Habang binabasa ko ang mga kuwento ni lolo Tacio, napakaraming tanong ang pumasok sa isip ko.  Hindi ko malubos maisip kung paano nagkaroon ng buwan sa loob ng yungib ng iyon.  Ang liwanag buhat sa itaas na ginagamit nila tuwing umaga at hapon ay malinaw na nagbubuhat lamang sa mga salamin na nakapaligid sa kanilang kagubatan.  Ngunit ang buwan, papaano nagkaroon ng buwan sila at alam din nila na nagkakaroon ng panahon ng kabilugan ng buwan.  

Bakit nagiging halimaw ang mga tao?  Anong meron dun sa bundok ng kawalan?  May solusyon ba at lunas sa mga nagiging biktima ng mga demonyo? Bakit hindi pa rin nakikita ni lolo Tacio si Roxenia?  Sino ba talaga si Roxenia?

Dalawa

“Ipinaliwanag din ni Tatay Isko na ang pinakaunang kalagayan ng mga tribu ay tunay na napakaganda. 

Ang kagubatan ay isang napakalaking hardin.  Maliban sa nakakatakot na bundok ng kawalan. Napakagandang paraiso ang buhay duon noon ng mga taga-tribu. 

Nagbago lahat ito ng umakyat ang unang hari ng tribu na si Dagon sa bundok ng kawalan.  Siya ay nawala duon at hindi na nakabalik pa.  Mula noon ay nagsarili na at nagkanya kanya na ang mga tao sa tribu.

Dumami ng dumami ang mga tao.  Nagkagulo.  Kung anu-anong kasalanan ang mga ginawa.  Nagpapatayan.  Nagnanakawan.  Nagbubuntisan.  Nagtayo ng kanya kanyang paniniwala at relihiyon. 

Isang gabi, kabilugan ng buwan, umatake ang isang halimaw at kinuha ang isang pamilya.  Sunod na kabilugan ng buwan, umatake ang isang grupo ng mga halimaw at kumuha ng limangpung mga tao.   

Hanggang dumami ng dumami ang mga halimaw.”

Sa aking pagkakaunawa sa diary ni lolo Tacio, naghihintay lahat ng mga taga-tribu ng isang tao na tatalo at uubos sa mga halimaw ngunit walang karapatdapat para sa ganung pakikidigma.  Lahat sila ay pinaghaharian ng takot.  Ang gatimpalang ibibigay daw sa taong makakagapi sa mga halimaw ay ipapaasawa sa pinakamagandang babae sa tribu.  Nang malaman ito ni lolo Tacio, hindi na siya nagdalawang-isip pa at siya ay nagsabi na kaya niyang lusobin ang bundok ng kawalan at patayin lahat ng halimaw duon.

Pinagtawanan siya ng mga taga-tribu ngunit nag-alala para sa kanya ang pamilyang Esteban sapagkat itinuring na siya nitong kapamilya.

“Kinausap agad ako ng pamilyang Esteban: ‘Tacio, huwag mong gawin yan, ipapahamak mo lang ang sarili mo kung aakyat ka sa bundok ng kawalan.  Marami nang gumawa niyan ngunit lahat sila ay nabigo.  Lahat sila ay naging mga halimaw din.’ 

Nagulumihanan ako sa sinabi nila ngunit nanghihinayang naman ako sa pagkakataon na masilayan muli ang babaeng nagpatibok ng puso ko at kung magtagumpay ako ay siguradong mapapangasawa ko siya.

Hindi pa tapos magsalita si tatay Isko ay biglang sumagot si Graniso: ‘Hayaan nga ninyo yan si Tacio at gusto na yatang magpakamatay!  Bahala na siya sa buhay niyang patapon!’

Nainis ako sa pang-iinsulto na sinabi ni Graniso at hindi niya man lang ginalang ang pagsasalita ni Tatay Isko.  Nagpaalam muna ako kay tatay Isko at nagsabi na pag-iisipan ko mga sinabi niya sa akin sa isang kabundukan.  Nakita kong malungkot si tatay Isko habang ako’y nagpapaalam.  Siguro inaakala niyang pupunta na ako sa bundok ng kawalan.

Sa halip na pumunta ako sa kabundukan ay pumunta ako sa templo ni Haring Turkido upang kausapin patungkol sa gatimpalang ibibigay ng tribu sa pagpatay sa mga halimaw.  Sa totoo lang, gusto ko lang masigurado kung yung babaeng nakita kong napakaganda ang tinutukoy nilang babaeng pinakamaganda sa kanilang tribu.  Nagkamali ako.

Sumigaw si Haring Turkido nang makita ako: ‘Papano ka nakatakas sa kulungan mo?! Sino ang nagpalaya sa iyo?!!!  Mga alagad hulihin siya!!!’

Hindi ko na alam kung anong gagawin ko nang sigawan ako ni Haring Turkido upang ipahuli at ipakulong na naman.

Nilusob ako ng mga kawal ni Haring Turkido.  Pinagsisibat agad nila ako at ang iba naman ay pinapana ako.  Tinangka kong ilagan ang mga ito ngunit tinamaan ako sa may likuran bandang balikat.  Bumagsak ako.  Pinilit kong putulin ang pana na nakabaon sa likuran ko.  Napakasakit.

Tumayo muli ako at nakita kong may lambat silang dala upang hulihin ako.  Tumakbo ako papalayo ngunit pinana muli nila ako at tinamaan naman ang aking kaliwang hita.  Hindi ko na kaya pang tumakbo.  Hinihila ko ang aking kaliwang paa sa paglalakad.  Nagtatawanan ang mga kawal na papalapit sa akin.

Tinapunan nila ako ng napakalaki at nakabigat na lambat.  Bumagsak ulit ako.  Nagpupumiglas ako.  Nasa loob na ako ng lambat.  Hinila nila ito.  Dinala nila ako sa ilalim ng altar.  May hagdanan ito pababa.  Nakita kong maraming kalansay at bungo ng mga tao duon.

Natitiyak ko na pumapatay sila ng tao at inaalay sa kanilang diyos-diyosang baka at iyon ang gagawin nila sa akin.

Biglang dumating ang mga pinuno ng tribu at inutusan ang mga kawal na pakawalan ako.  Hindi sumunod ang mga kawal.  Natanaw ko si tatay Isko at kinakausap ang mga pinuno.  Dalawamput apat na mga matatanda ang ginagalang na mga pinuno o senado ng tribu.  Dumating si Haring Turkido.

‘Anong kaguluhan meron dito?!’ ang pagtatanong ni Turkido.

“Mahal na hari, inuutusan po kami ng mga pinuno ng tribu na pakawalan ang pusakal na ito.’ Ang sagot ng isang kawal.

‘Haring Turkido, napag-usapan na ng mga pinuno at nagkaisa kaming lahat na palayain na siya.’ Nakita ko na ang nagsasalita ay si tatay Isko.  Ginagalang pala siya ng mga pinuno duon.

 ‘Isko, Isko, noon ginagalang kita dahil hari ka pero ngayon ako na ang hari kaya igalang ninyo ang desisyon ko.  Hindi dalawa ang hari ng tribu natin.  Isa lang.’ ang sagot ni haring Turkido.

“Kailanman ay hindi pa nagkakamali sa pagdedesisyon si Isko,’ ang sagot naman ng isa sa mga pinuno ng tribu, ‘kahit hindi na siya hari ay tama pa rin naman mga desisyon niya.  Ikaw lang naman ang nagsasabing bagong hari ka ng tribu natin, ikaw ang nang-agaw ng pagiging hari, ngunit hindi kami naghalal sa iyo sa puwestong iyan.’

‘Isang tanong, isang sagot.  Sino ang susundin ninyo mga kawal?  Ako na hari ninyo o itong si Isko na umalis na sa kanyang pagiging hari ngunit naghahariharian pa rin?’  Ito ang mga katanungan na binitiwan ni haring Turkido sa mga kawal.  Lahat ng kawal ay nakatingin sa akin na tila nagpupuyos sa galit.  Kinuyom ng mga matatanda ang kanilang mga kamay at akmang lalabanan ang mga alagad ni haring Turkido na may mga sandata at kahit na masmarami sa kanila.

Ganun na lamang ang pagtataka ko.  Sa kanilang mga salita, napag-alaman kong dati palang hari duon si tatay Isko ngunit hindi niya kinaya ang kakaibang paniniwala duon ng mga lider ng templo na pinangungunahan ni Turkido, pinuno ng mga pagano, kaya nagkusang umalis si tatay Isko sa pagtira sa palasyo at templo bago pa mag-aklas at ipapatay siya. Sinamantala ni Turkido ang pagkakataon nang siya ang pumalit na “hari” ng tribu.  Ang mga alagad o tagasunod niya ang nagsilbing mga kawal ng kanyang kaharian.

Gantimpala

Isang alagad ni haring Turkido ang tumatakbong papalapit at sinabi na maraming tao ang naghihintay sa labas kay tatay Isko.  Nagkakagulo silang lahat sa labas ng templo.  Siguro nalaman nilang may pag-aaway na namang nagaganap sa pagitan ni haring Turkido at tatay Isko.  Nandun din daw ang mga kawal ng mga pinuno ng tribu sa may labas at gustong pumasok sa loob ng templo.

‘Sige, huwag na tayong mag-away dito.’ Nagbago bigla ang desisyon ni haring Turkido, ‘Ano ba pakay mo at pumunta ka dito sa templo?’ ang pagtatanong niya sa akin.

Sumagot ako: ‘Nais ko pong tumulong sa tribu.  Gusto kong patayin lahat ng halimaw sa bundok ng kawalan.’

Nang tingnan ko si tatay Isko ay umiiling ito.  Nagpapakita na tutol siya sa mga sinabi ko.

Napangiti naman si haring Turkido: ‘Magaling kung ganun.  Ipapakita na namin sa iyo ngayon palang ang iyong magiging gantimpala sakaling magtagumpay ka.’

Napuno ng kagalakan ang puso ko nang mabanggit ang gantimpala.  Sabik na sabik kong tinatanaw kung nasaan ang gantimpala ang sinasabi nilang pinakamagandang babae sa tribu.’

‘Mga alagad, ilabas ang princesa!!!’ Pautos na sigaw ni haring Turkido.

Lalong natuwa ako ng marinig ko na ang ilalabas na gantimpala ay ang princesa.  Mabilis na naglaro ang aking isip mula sa paglalambingan hanggang sa kasalan ay naimagine ko lahat iyon sa isang iglap lamang.

Ngunit nang makita ko ang princesa, sa isang kisap-mata lang, parang bula at parang hamog, naglaho agad mga pangarap ko sa buhay.

Tila nawalan ng saysay ang aking buhay sa pagkakataong iyon.  Nawala na din ako ng layuning mabuhay pa na kasama ang mga tao sa tribung iyon.

Sapagkat isang kalbo, walang kilay, at ubod ng taba ang princesa pala ng tribung iyon.  Nalito agad ako kung babae ba talaga o baka lalaki talaga iyon.  Wala ng pagkakaiba.  Wala ng saysay pang pagdebatehan ito. Siya ang gantimpala na sinasabing pinakamagandang babae sa tribung iyon.  Iba pala ang pananaw nila sa magandang babae. 

Habang papalapit ng papalapit siya sa akin ay papaatras ng papaatras naman ako.  Hanggang sa inihinto ako ng mga kawal sa pag-atras ko.  Lalong lumapit sa akin ang princesa at nang halos magdidikit na ang aming mga mukha ay ngumiti siya. 

Nakita kong wala siyang mga ngipin at sumulasok agad sa mga butas ng aking ilong ang malansang amoy.  Halos himatayin ako sa sobrang baho.  Umikot ikot ang aking mga mata.  Nahilo talaga ako sa nasaksihan kong hubad na katotohanan. 

Naibulong ko tuloy sa aking sarili ang mga katagang: ‘Sana panaginip lang ito.  Sana may gumising sa akin sa mahimbing kong pagkakatulog.  Sana may kumagat sa aking mga lamok para maalimpungatan ako sa bangungot na ito.’  Ngunit kahit ipikit pikit ko ang aking mga mata ay walang pagbabago.  Nandun silang lahat na naghihintay ng aking reaksyon at kasagutan habang nasa harapan ko ang princesang gantimpala.”

>>> PART SEVEN (7)

PART | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | >>>